Ο αγωνιστικός χώρος στο μπάσκετ είναι πολύ μικρότερος σε σύγκριση μ’ εκείνον του ποδοσφαίρου. Ένα αυτό. Το μπάσκετ παίζεται με τα χέρια, άρα η πρόβλεψη είναι περισσότερο… χειροπιαστή, ελέγχεται καλύτερα το προγνωστικό στο τζόγο. Δεύτερο στοιχείο αυτό.
Λέμε για τα βασικά που χαρακτηρίζουν τα δυο παιχνίδια. Στο ποδόσφαιρο η ομάδα έχει 11, ενώ στο μπάσκετ μονάχα πέντε, αυτό είναι το τρίτο βασικό. Άρα, πριν προχωρήσουμε σ’ άλλες καθοριστικές διαφορές, εύκολα οι προβλέψεις στο ποδόσφαιρο δεν μας κάθονται, δεν βγαίνουν, πάντα σε σύγκριση με το μπάσκετ διαψεύδονται.
Είναι και το άλλο. Στο ποδόσφαιρο η ρευστότητα παίζει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, απ’ ό,τι στο μπάσκετ, σχετικά μ’ αυτό που λέμε κτίσιμο ομάδας. Δεδομένο αυτό όσο και να δουλέψει ένας προπονητής. Έχεις υπ’ όψιν σου, ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο. Να μη βγαίνει, δηλαδή, να μη φαίνεται στον αγωνιστικό χώρο η προετοιμασία, η δουλειά του προπονητή, του επιτελείου του, αλλά και η εργατικότητα, ο επαγγελματισμός των ποδοσφαιριστών. Τέλος, κανένας δεν είναι σε θέση να υπολογίσει τη διάρκεια, το χρόνο, πόσο θα κρατήσει η δυναμική, η αποτελεσματικότητα του αγωνιστικού σχεδιασμού της ομάδας.
Ο τζογαδόρος έχει ανάγκη να «προσαρμόζεται» στην πρακτική και τη μεταφυσική κάθε παιχνιδιού, είτε σ’ αυτό συμμετέχουν αθλητές, είτε μπίλιες, ζάρια, ζώα, σκυλιά, άλογα, κοκόρια.
Μια τελευταία λέξη. Τον μπασκετμπωλίστα τον βλέπεις μπασκετμπωλίστα και τον οδηγό της φόρμουλα ένα, αυτό που είναι, όχι κάτι άλλο. Ο τζογαδόρος, λοιπόν, δεν προσεγγίζει ένα στοίχημα πυγμαχικό ή μία ιπποδρομία π.χ. όπως μια παρτίδα τάβλι, μια αναμέτρηση στο τένις με την ίδια στοιχηματικη αντίληψη και «τακτική». Άρα, για να μη ξεφεύγουμε από τον πυρήνα της κουβέντας, μάλλον είναι περίεργο να στοιχηματίζει κανείς και ματς ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Εκτός κι αν είναι η τζογαδόρικη διάνοια; Να σπρώχνει λεφτά και στην πέτσινη και στην πλαστική μπάλα. Γιατί το κάνει; Μάλλον από τζογαδορομάνια.
Διαβαστε ακομα: