Καλό μήνα, μη ξεχνιόμαστε. Μπήκε ο Οκτώβριος. Μην το λες αυτό, αποδυτηριάκια. Δεν το ξέρεις αυτό, αποδυτηριάκια. Μπήκε πράγματι ο Οκτώβριος,ή έγινε το άλλο. Μήπως μπήκαμε εμείς στον Οκτώβριο.
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Δεν υπάρχει Οκτώβριος. Κανένας μήνας δεν υπάρχει. Ούτε αυτουνού, ούτε αλλουνού χρόνου.
Ποιος χρόνος; Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα. Δεν υπήρξε ποτέ. Αγγούρια υπάρχουν, σύννεφα, βουνά, θάλασσες, ζώα, πέτρες, χώμα, αέρας, θάμνοι, μελιτζάνες, κατσαρίδες, συναγρίδες, βροχή, κρύο, όλα αυτά υπάρχουν. Χρόνος δεν υπάρχει.
Η απάτη. Να είναι βέβαιος ο άλλος ότι υπάρχει ουρανός. Δεν υπάρχει. Η ψευδαίσθηση. Αυτό που θαρρούν οι πιτσιρικάδες, αλλά και οι μεγάλοι είναι ένα ασύνορο κενό. Βλέπει ο άλλος το ”ταβάνι” της γης και μασάει το μαντολάτο, και τον δουλεύουν οι ποιητάδες επειδή στη ”ζωγραφιά” πράγματι υπάρχουν σύννεφα, αστέρια, η σελήνη, ο ήλιος. Κανονικό δούλεμα, σαν κι αυτό που αιώνες κάνουν το παπαδαριό και οι συμμορίες των πολιτικών.
Ο φιλοσοφημένος, ο αληθινά θρησκευόμενος άνθρωπος δεν ασχολείται με το χρόνο. Δεν τον κάνει φέτες, σε χρόνια, σε μήνες, σε μέρες, σε ώρες. Πώς να στο πω. Δεν τον μετράς τον χρόνο. Αν φθάσεις σ’ αυτό το σημείο, να αγνοείς το χρόνο, τότε πλησιάζεις την αιωνιότητα. Την αθανασία.
Καλό… Οκτώβρη.
Διαβαστε ακομα: