Δεν είμαι της δημοκρατίας του χαβαλέ. Γνωστό αυτό. Πολύ περισσότερο δεν γράφω για να δώσω την ευκαιρία να παπαρολογήσουν, να διαλογισθούν και να σχολιογραφήσουν, άτομα στα οποία ποτέ δεν θα πουλήσω κάρτα διαρκείας για το κλαμπ συνωμοσίας του αποδυτηριάκια.
Οπαδός της ομαδάρας του είναι. Δεν κατάλαβα. Ποια είναι η ομαδάρα; Μια είναι αυτή. Καμία άλλη. Είναι η δική μου ομάδα και είναι περήφανος γι’ αυτήν.
Είμαι ΠΑΟΚ. Πονάω όταν διαβάζω συντρόφια να υπογράφουν τον παοκτσηδισμό τους με ρεζήλικο τρόπο, τέτοιο που δεν με εκφράζει. Τι συγγένεια πνευματική και οπαδική α έχω μ’ αυτά τα τέρατα;
Είμαι γάβρος και βγάζω σπυράκια στους γλουτούς και μόνο στη σκέψη ότι ο γιος μου κάνει παρέα με τη νεολέρα της θύρας 7. Μου δηλητηριάζουν τη ρομαντική φαντασίωση που μου εμπνέει ο θρύλος.
Είμαι βαζέλος και ψάχνομαι, πέφτω σε κρίση πανικού και αυτοκριτικής, όταν αυτό που αγαπώ, το τριφύλλι, λένε ότι το λατρεύουν και κάποια βλήτα.
Είμαι αεκτζής, είμαι αρειανός, πανιώνιος, ηρακληδέας, είμαι αυτό που είμαι, κι αυτό που είμαι δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με το πως είναι και το πως συμπεριφέρονται άλλοι με τον ίδιον με μένα οπαδικό πατριωτισμό.
Μια είναι η αγία ομάδα στην Ελλάδα, η δική μου. Την έχω εικόνισμα. Κι όμως, δηλώνουν οπαδοί της και άτομα τα οποία την κατουρούν. Γιατί μου το κάνουν;
Χερουβείμ είναι η δική μου ομάδα και στο όνομά της αφοδεύουν τα “αδέλφια” μου. Αισθάνομαι την ανάγκη να εξομολογηθώ για την αμαρτία μου, να πιστεύω στην αγιότητα της ομαδάρας μου.
Διαβαστε ακομα: