Πως το παίζουν το έργο, για να ξέρουμε τι λέμε. Κερδίζει στις εκλογές το κόμμα που γουστάρουμε και λέμε ότι κέρδισε ο γίγας λαός. Κι αν οι κάλπες βγάλουν άλλο αποτέλεσμα, πρωτιά σε κόμμα που δεν γουστάρουμε, λέμε ότι κέρδισε η ακροδεξιά; Ωραίο το κόλπο. Και γαμώ τη δημοκρατική φάμπρικα.
Να το συνεχίσουμε, όμως, δημοκρατικά και κάργα πολικοποιημένα. Στην Ιταλία προχθές ψήφισε ο λαός. Σε κάθε, άλλωστε, εκλογική και δημοκρατική διαδικασία τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει ο κόσμος, ο λαός που λένε. Δεν ψηφίζουν οι πολιτικοί, οι υποψήφιοι, τα κόμματα. Ο λαός ψηφίζει. Άρα, για να μιλάμε δημοκρατικά, καμιά Μελόνι και κανένας Σαλβίνι δεν κέρδισαν. Και κανένας κομματάρχης δεν έχασε. Ο λαός κέρδισε. Ο λαός αποφάσισε.
Η μεγαλύτερη ηλιθιότητα είναι να λένε πως έγινε πολιτική στροφή στην Ιταλία. Καμιά στροφή δεν έγινε. Όποιος το λέει αυτό, και το λένε όλοι, απλά κάνουν το παιχνίδι τους. Την τύφλα τους δείχνουν, αν εννοούν αυτό που λένε.
Καμιά στροφή δεν έγινε στην Ιταλία επειδή ο λαός, ο γίγας λαός, ψήφισε σ’ αυτή τη δόση κόμματα που χαρακτηρίζονται δεξιά και ακροδεξιά. Όσοι το λένε αυτό είναι σα να υπογράφουν πως τα κόμματα που γίνονται κυβέρνηση εφαρμόζουν τις… δεσμεύσεις τους, το… πρόγραμμα τους, τις εξαγγελίες τους. Υπονοούν και την άλλη ηλιθιότητα. Ότι ο λαός μετακινείται… ιδεολογικά πότε δεξιά, πότε αριστερά. Πότε κεντροδεξιά, πότε κεντροαριστερά. Με μοιρογνωμόνιο, πάντα.
Ο λαός στην Ιταλία και όπου αλλού, ψηφίζει και καταψηφίζει έτσι κι αλλοιώς. Και ποτέ με τα ανύπαρκτα ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια. Σήμερα έτσι, αύριο γιουβέτσι. Και έρχεσαι εσύ ο πονηρός να μας πεις ότι ο λαός πήγε δεξιά τόσες μοίρες ΄ξη αριστερά γυρίζοντας το κορμί μόνο από τη μέση και πάνω.
Διαβαστε ακομα: