Όλα έγιναν όπως τα σχεδίασε και θέλησε ο Μαέστρος. Δεν αναλώθηκε στο διαγωνιστικό κομμάτι της διοργάνωσης και προτίμησε να δώσει έναν και μοναδικό αγώνα, επίδειξης σχεδόν, πλάι – πλάι στον Μεγάλο Ισπανό με αντιπάλους δύο φερέλπιδες της νέας γενιάς (δεν έχει σημασία ποιους, δεν είχε σημασία το αποτέλεσμα).
Εκείνο που μέτρησε, εκείνο που περίμεναν όλοι, ήταν το τελευταίο χειροκρότημα. Το μεγαλύτερο standing ovation στην ιστορία του σπορ, ακριβώς όπως άξιζε, έτσι όπως έπρεπε για την Αυτού Μεγαλειότητα.
Δεν θα υπάρξει άλλος σαν τον Φέντερερ. Η τεχνική του ήταν και θα παραμείνει αξεπέραστη. Και αυτή ακριβώς ανήγαγε το σπορ σε Τέχνη. Ο Μαέστρος λατρεύτηκε διότι οι αγώνες του έμοιαζαν με εικαστικό δρώμενο, που ενορχήστρωνε με απόλυτη γνώση της παρτιτούρας, αρμονία, χάρη και αισθητική τελειότητα.
Δεν υπήρχε ψεγάδι στις κινήσεις του, η κάθε μία της για σεμινάριο. Το semi western forehand του απλά τέλειο, το backhand top spin ανεπανάληπτο, το κορυφαίο που είδαμε ποτέ και ποτέ δεν θα ξαναδούμε. Η άνεση του στα χτυπήματα από την βάση αβίαστη, ακόμα κι όταν είχε να αντιμετωπίσει ανδαλουσιάνους ισπανούς σκύλους στα χωμάτινα. Η εποπτεία του στο φιλέ αντίστοιχη μόνο με αυτή των Μεγάλων Αμερικάνων, Mac Enroe και Sampras.
Υπήρξε ο Τελευταίος των Καλλιτεχνών σε ένα σπορ που μεταλλάσσεται πια κι αυτό σε έναν διαγωνισμό ταχυδύναμης, αντοχής και έντασης, όπως όλα τα υπόλοιπα. Αποστειρωμένο από την έμπνευση και τη δημιουργική φλέβα των παλιών μαστόρων που προέτασσαν την τεχνική έναντι παντός άλλου.
Ο κόσμος αναγνώρισε τον κορυφαίο όλων των εποχών στο αντίο του και δίπλα του όλοι οι ομότεχνοι του υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του. Ο ίδιος διάλεξε απ’ όλους, τον Ράφα να σταθεί δίπλα του και τον έστεψε μοναδικό και αδιαμφισβήτητο νο 2 στο πλευρό του. Έκλαψαν μαζί, αγκαλιασμένοι την στιγμή του αποχαιρετισμού αναπολώντας τις επικές τους μονομαχίες που άφησαν εποχή και την εποχή που ήταν και οι δύο τους Βασιλιάδες, αναγνωρίζοντας ο καθένας το μεγαλείο του άλλου.
Ο Τζόκοβιτς, που έμεινε με τους άλλους στο σωρό, στραβομουτσούνιασε αλλά το έκρυψε καλά.
Ανάμεσα στους τυχερούς που στάθηκαν πλάι στον Μαέστρο την ώρα του θριάμβου του και τον σήκωσαν με τα χέρια στον ουρανό της Ο2 Αρένα ήταν και ο δικός μας, ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Βλέποντας τον να τον κοιτάει με ανυπόκριτο θαυμασμό, θυμήθηκα τα λόγια του Φράνκο Τζεφιρέλι όταν ρωτήθηκε για την Μαρία Κάλας: «Αισθάνομαι ευλογημένος που με άγγιξε η σκιά Της».
Είμαστε τυχεροί, που σε είδαμε στα γήπεδα Βασιλιά. Σ’ ευχαριστούμε για την συγκίνηση και τις αναμνήσεις.
Διαβαστε ακομα: