Διάβασα, λοιπόν, συνέντευξη της Μαριάνθης Κοντού, καταγωγής από τα ηρωϊκά Ψαρά, το νησάκι με τους 400 κατοίκους σήμερα, και την χάρηκα: «Δεν θυμάμαι τίποτα από τα προσωπικά μου και τα επαγγελματικά μου. Γιατί να τα θυμάμαι; Γιατί να γυρίζω πίσω;…».
Χρυσάφι σοφίας! Απάντηση σ’ όλους τους πετυχημένους της ζωής, των οποίων συνήθως η σκέψη τους δεν ξεκολλάει από το παρελθόν, και γι’ αυτό μάλλον δυστυχούν, όχι απλά νοσταλγούν περασμένες δεκαετίες.
– Εγώ ήμουν «αυτός», σήμερα δεν είμαι τίποτα…
– Εγώ έφτασα υψηλά και σήμερα πέφτω στην κατάθλιψη…
– Εγώ κέρδισα πολλά λεφτά, έκανα τούτο και το άλλο, έχω μείνει μόνο με τις αναμνήσεις μου…
Η Μάρω Κοντού λέει: «Δεν μ’ αρέσει καθόλου η επιστροφή στο πριν. Δεν έχω λόγο να το κάνω. Ζω! Κάθε μέρα είμαι παρούσα. Και αισθάνομαι απέραντη συντροφικότητα με τους φίλους, τους συναδέλφους, τους συγγενείς μου…».
Θυμήθηκα την κουβέντα του πιο σπουδαίου εβραίου συγγραφέα Άμος Οζ (1939), που στο αριστούργημα του «Ιστορία αγάπης και σκότους», η ηρωίδα του έργου λέει: «Όποιος ξαναγυρίζει πίσω είναι σα να θέλει να κτίσει καινούργιο σπίτι με υλικά από άλλο γκρεμισμένο… ».
Το γράφω, γιατί ήρθε στο στόμα μου, μετά απ’ αυτά που είπε η κυρία Μάρω Κοντού. Τέτοια λόγια, λοιπόν, δεν τα αναδεικνύουν τα μήντια. Πρώτο πλάνο οι κακές ειδήσεις της καθημερινότητας και η ατελείωτη σάχλα.
Διαβαστε ακομα: