Πεθαίνει ο επώνυμος. ο διάσημος καλλιτέχνης ή αθλητής, πολιτικός ή επιστήμων και αρκετοί τον αποχαιρετούν δημόσια. Απευθυνόμενοι στον νεκρό! Λες και μέσα στον τάφο του ο πεθαμένος τους ακούσει. Τους βλέπει. Τους καταλαβαίνει.
Το ίδιο γίνεται και με την ανάγνωση ή την απαγγελία επικήδειων λόγων στην εκκλησία ή στο νεκροταφείο. Πεθαμένος, τελειωμένος και του λένε ”Εσύ που έκανες αυτό και το άλλο… Να πας στο καλό, να έχεις καλό ταξίδι…Να είσαι σίγουρος πως δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ… ”.
Ο άνθρωπος δεν πιστεύει στο θάνατο. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι αυτό το παραμύθι το καλλιεργούν οι θρησκείες. Πως και να πεθάνει κάποιος, αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται. Κάποια στιγμή θα επιστρέψει, στην Δεύτερη Παρουσία. Η ζωή του δεν ήταν μια κι έξω.
Δεν υπάρχεις πριν γεννηθείς. Ποιος διαφωνεί; Πριν βγεις από την κοιλίτσα της μαμάς είσαι ανύπαρκτος. Το ίδιο είσαι ανύπαρκτος και με το θάνατο σου. Δεν ισχύει αυτό! Ο άνθρωπος είναι αιώνιος. Και μετά το θάνατο του συνεχίζει να υπάρχει. Παραμύθι ξεπαραμύθι, είναι απαραίτητο στη λογική του ανθρώπου. Γι’ αυτό τα νεκροταφεία δεν τα λένε έτσι, αλλά κοιμητήρια. Βέβαια. Δεν πέθανε, πήγε για ύπνο. Κι όταν πεθάνει δεν λένε πέθανε, αλλά ”έφυγε”. Κάποτε θα επιστρέψει.
Στη φώτο μια παρέα πεθαμένων που το ‘χουν ρίξει στην κουβέντα.
Διαβαστε ακομα: