Οι θεατές στην πλατεία και στον εξώστη έχουν ανατριχιάσει από την αγωνία. Σιγή τάφου στην τεράστια αίθουσα του θεάτρου. Ο πρωταγωνιστής είναι αποφασισμένος να προχωρήσει στο στυγερό έγκλημα. Να σκοτώσει την σύζυγο του. Θα το διαπράξει, πράγματι; Ξαφνικά ένας θεατής στην πιο τραγική στιγμή του έργου τραντάζεται στα γέλια. Χάχανα δίχως τελειωμό. Τι να έπαθε ο άνθρωπος;
Είναι τρελός. Ποια άλλη εξήγηση να δώσει κανείς. Δεν είναι καθόλου στα καλά του. Δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Δεν σέβεται το χώρο, και τους άλλους θεατές. Τι να πεις. Να είναι ενθουσιασμένος, μόνο αυτός, όταν όλοι οι άλλοι παρακολουθούν τον ηθοποιό στη σκηνή επάνω με κομμένη ανάσα.
Μπράβο είπαν στον κόσμο του Ολυμπιακού, που πανηγύριζε στην εξέδρα, όταν η αγαπημένη τους ομάδα έχανε 3-0 από το 52 κιόλας του παιχνιδιού. Γιατί; Τους άρεσε η συντριβή. Ήθελαν κι άλλα γκολ από την Φράιμπουργκ; Τους ικανοποιούσαν τα μαύρα χάλια της ομάδας τους. Τι ακριβώς;
Τι να πει κανείς για κάποιον που βγάζει μαντήλι να μαζέψει τα ασταμάτητα δάκρυα του στο σινεμά, όταν όλοι γύρω του γελάνε με την κωμωδία που παρακολουθούν. Ο μοναδικός θεατής που πονάει, που υποφέρει από τη θλίψη είναι αυτός με το μαντήλι στα μάτια.
Μπράβο και συγχαρητήρια στους οπαδούς του Ολυμπιακού που είχαν ξετρελαθεί στην κερκίδα, γιατί; Αν τους ρωτούσε κανείς. τότε θα είχε την ερμηνεία του παράδοξου φαινομένου. Να πανηγυρίζουν ενώ η ομάδα τους έμοιαζε νεκρή μέσα σε φέρετρο. Οι άνθρωποι δεν ήταν στο γήπεδο. Ήταν στον κόσμο τους. Καμιά σχέση, καμιά επαφή με το παιχνίδι. Στις κάλτσες τους.Δεν ήξεραν τι συνέβαινε στον αγώνα. Αν έχανε ο Ολυμπιακός 5-0 ή κέρδιζε 17 -1.
Στο τέλος, αυτοί οι υπέροχοι ”φίλαθλοι”, οι πιστοί οπαδοί που έζησαν μεθυστικές στιγμές θριάμβου στη διάρκεια του ματς, πήραν χαμπάρι τι είχε συμβεί και το ‘ριξαν στις αποδοκιμασίες. Ουουου και γιούχα ενάντια στους ποδοσφαιριστές.
Διαβαστε ακομα: