Οι εντυπώσεις μου μετά από δεκαήμερη παραμονή στο μικρό νησάκι του Ιονίου με το όνομα Μεγανήσι. Δεν σου επιτρέπει την εντύπωση πως βρίσκεσαι σε νησάκι. Γιατί; Όχι μόνο διότι ως τουρίστας δεν χρειάζεσαι κάτι που δεν το βρίσκεις. Στις Σπέτσες για παράδειγμα που είναι μια ιδέα μεγαλύτερες, αμέσως αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι σε μικρό νησί. Όχι σε κάποια Λευκάδα και Ικαρία. Ακόμα και στους Παξούς, νησί μεγαλύτερο από τις Σπέτσες, ξέρεις, το νοιώθεις πως είσαι σε νησάκι.
Πολλά σκάφη στα νερά του Μεγανησιού. Ατέλειωτα στον αριθμό. Σε κάθε γωνιά του νησιού αραγμένα όσα δεν βολτάρουν, παντού σκάφη, φουσκωτά, ιστιοπλοϊκά, καταμαράν, κότερα κι άλλα. Πολύ πράμα σκαφάτο.
Το πιο ευχάριστο, που με ικανοποίησε. Αφήνω τα καθαρά νερά. Ένα ποίημα σκέτο. Πεντακάθαρα και λαχταριστά. Πολύς κόσμος. Σεπτέμβριος μήνας και τα φαγάδικα γεμάτα. Εστιατόρια που κάνουν πρωταθλητισμό, ταβέρνες, και γυράδικα, σουβλατζήδικα και σία. Όλα γεμάτα με ξένους. Κυρίως μεγάλης ηλικίας ζευγάρια. Περισσότερο Άγγλοι, και μετά Ιταλοί, γερμανοειδείς, Ισπανοί, Σκανδιναβοί. Και έβλεπα ότι έφευγαν κατευχαριστημένοι από τα εστιατόρια, όλα επαγγελματικά με τα πιο αυστηρά κριτήρια. Ξηγημένα πιάτα, σχεδόν άριστο το σερβίρισμα.
Σαν Έλληνας έμεινα ευχαριστημένος διότι σκέφτηκα το όφελος των μαγαζιών αλλά και του κράτους. Τι το καλύτερο. Να προοδεύει για πάρτη όλων των Ελλήνων η βαρειά βιομηχανία μας. Ο τουρισμός μας. Μας συμφέρει εμάς τους Έλληνες να δουλεύουν τα μαγαζιά. Έμπαινες στα σουπερμάρκετ και έβλεπες μέσα ξένους να ψωνίζουν. Να μας δίνουν τα λεφτά τους.
Έτσι το σκέφτομαι. Ότι κονομάω κι εγώ αφού είμαι Έλληνας, όταν κονομάει και το κράτος μου, όταν αφήνουν τα λεφτά τους οι αλλοδαποί τουρίστες στα μπακάλικα, στις ταβέρνες, στις μαρίνες.
Μια παρατήρηση προς τον δήμαρχο του νησιού. Σκουπιδότοπος ο χώρος γύρω από το σημείο που φορτώνει και ξεφορτώνει κόσμο και αυτοκίνητα το φερυμπώτ από το Νυδρί. Δήμαρχε, πολύ βρώμα, πολύ πλαστικό.
Διαβαστε ακομα: