Δυο τινά συμβαίνουν στο γήπεδο όταν το αποτέλεσμα κάθεται 1-1 ανάμεσα σε μικρή ομάδα και σε μια μεγάλη. Στην έδρα της μεγάλης ομάδας. Να προηγηθεί η μεγάλη ομάδα και στη συνέχεια να αράξει, Να πάρει έναν υπνάκο μέχρι το κοράκι σφυρίξει τη λήξη του έργου. Η άλλη περίπτωση είναι να βάλει πρώτη το γκολ η μικρή ομάδα, με συνέπεια να αρχίσει να τρέχει η μεγάλη ομάδα να ισοφαρίσει.
Το δεύτερο συνέβη χθες στην περίπτωση Ολυμπιακού – Βόλου. Όχι ακριβώς. Οι παικταράδες του Βόλου έκαναν το 0 -1 πριν συμπληρωθεί το ημίωρο και σ’ όλο το ημίχρονο έπαιξαν στα ίσα τον μεγάλο αντίπαλο στο Καραϊσκάκη. Το σκηνικό άλλαξε στην επανάληψη. Η μπάλα ήταν συνεχώς στα πόδια των γηπεδούχων, οι οποίοι πράγματι βρήκαν, και τους αξιζαν, τις ευκαιρίες να πάρουν το τρίποντο. Να μην γράψουν μια δεύτερη απώλεια στις τέσσερις κιόλας αγωνιστικές.
Συμβαίνει αυτό που έπαθε ο Ολυμπιακός. Όπως συμβαίνει και το άλλο. Να πάρει τη νίκη που δεν του αξιζει ο πρωταθλητής στο Καραίσκάκη, με αντίπαλο έναν μικρό του πρωταθλήματος. Και με τη βοήθεια του διαιτητή, μάλιστα. Και να μη διαμαρτυρηθεί για την εύνοια από το κοράκι. Να πει σ’ όλους – κυρίως στους οπαδούς της – η μεγάλη ομάδα: ”Είμαι μεγάλη ομάδα, και γι’ αυτό δεν ανέχομαι χαριστικά φαλτσοσφυρίγματα”.
Τι έγινε μετά το 1 -1 με τον Βόλο; Το σύστημα Ολυμπιακός διαμαρτυρήθηκε για την διαιτησία. Απέδειξε πως στην Ελλάδα δεν έχουμε μεγάλες ομάδες. Έχουμε μόνο ομάδες με πολύ κόσμο που τις λέμε μεγάλες. Και μικρές ομάδες που τις λέμε έτσι διότι έχουν λίγους οπαδούς.
Διαβαστε ακομα: