Ουουουου… , ακούς από κάθε γωνιά του γηπέδου, όταν ποδοσφαιριστής της αντίπαλης ομαδίτσας στείλει πίσω τη μπάλα στον τερματοφύλακα. Τι είναι αυτό; Όχι, βέβαια, επίδειξη φίλαθλου πνεύματος. Ο φίλαθλος δεν είναι βάρβαρος. Ούτε καλό και απαιτητικό θεατή χαρακτηρίζω αυτόν που αποδοκιμάζει τον αντίπαλο με ”Ουουουου… ”. Δήθεν ότι δεν δέχεται την απουσία επιθετικότητας και γουστάρει, επειδή πλήρωσε εισιτήριο, οι ποδοσφαιριστές να τα δίνουν όλα. Να μην καθυστερούν το παιχνίδι, να κυνηγάνε το αποτέλεσμα.
Στο ίδιο ματς ποδοσφαιριστής της γηπεδούχου ομαδάρας γυρίζει τη μπάλα στον γκολκήπερ και δεν ακούγεται κανένα ”Ου… ”. Τι είναι αυτό; Είναι η επιβεβαίωση ότι οι κύριοι στην εξέδρα είναι κάφροι. Με τίποτα δεν θα τους πεις ”φιλάθλους”. Ούτε καν θεατές. Δεν τους ενδιαφέρει κανένα ποδόσφαιρο, στα τέτοια τους. Ένα τους καίει, η νίκη. Τίποτα άλλο. Να φύγουν από το γήπεδο νικητές – αυτοί, όχι η ομαδάρα τους, οι παικταράδες τους. Οι ίδιοι οι ”φίλαθλοι” να νοιώσουν νικητές και τροπαιούχοι. Επειδή η ομαδάρα τους κέρδισε την ομαδίτσα.
Έτσι είναι. Η δική μας ομάδα είναι ομαδαρα, των άλλων η ομάδα είναι ομαδίτσα. Γι’ αυτό όταν η ομαδίτσα, οι αντίπαλοι κατεβαίνουν απειλητικά στην περιοχή μας, να σκοράρουν στην ομαδάρα μας, μας έρχεται στο στόμα η κραυγή του… φιλάθλου ”Ουουουου… ”.
Διαβαστε ακομα: