Χρειάστηκαν τρεις αιώνες να περάσουν από τη γέννηση του Υιού της για να αναπτυχθεί από το παπαδαριό η Μαριολατρεία. Είναι η πιο γλυκειά φυσιογνωμία του χριστιανισμού η Παν-Αγία, όχι απλά η Αγία, και δεν επιβλήθηκε από τους κατασκευαστές του δόγματος, την Παναγία την έχει ανάγκη ο πιστός.
Ειδικά στην Ελλάδα η Παναγία κυριαρχεί. Στην ιεραρχία τοποθετήθηκε Νο 2 πρόσωπο μετά τον Χριστό. Αμέτρητες οι Παναγίες, άλλωστε. Μία είναι αλλά σε χίλιες εκδοχές, τουλάχιστον.
Της Παναγίας σήμερα και από τον οικουμενικό πατριάρχης Βαρθολομαίο μέχρι τον τελευταίο μητροπολίτη θα πουν το ποίημα. Δεν χρειάζεται να το διαβάσεις. Έχει τόση αξία όσο και το περσινό, το προπέρσινο μήνυμα, ακόμα κι εκείνο πριν 500 χρόνια, πριν χίλια χρόνια, με την ευκαιρία της σημερινής γιορτής.
Ο παπάς κάνει τη δουλειά του. Αλλοίμονο. Μέρα που είναι και να τον πάρει ο ύπνος; Να ξεχαστεί και να μη θυμηθεί την ημέρα της Παρθένας; Πόσο, όμως, ωφελεί, πόσο επιδρά και η αγαπημένη Παναγία, και το τσιτάτο του κάθε ρασοφόρου κάθε δεκαπενταύγουστο; Και το άλλο Κάθε Πάσχα, και τα άλλα κάθε Χριστούγεννα.
Μια ζωή τα ίδια. Οι πιστοί έχουν ίσως κάποιοι την ανάγκη να ακούσουν το Θείο Λόγο, όμως χωρίς και τη συνειδητή διάθεση να τον εφαρμόζουν στην πράξη.
Μια ζωή τα ίδια. Πόσο καλύτερος έγινε ο κόσμος από τις ευχές, τις δεήσεις, τις προσευχές, τις παραινέσεις των αγίων πατέρων της Εκκλησίας; Πόσο χειρότερος έγινε ο κόσμος; Αυτό δεν μπαίνει στο λογαριασμό.
Διαβαστε ακομα: