Η κατάρα με την οποία γεννιέται ο άνθρωπος. Να θέλει κι άλλα. Να μη συμβιβάζεται μ’ αυτά που έχει. Μ’ αυτά που βρίσκει. Μ’ αυτά που παίρνει από τους γονείς του. Και επειδή θέλει κι άλλα, έχει βρει το παραμύθι ότι έχει δικαιώματα, ότι αδικείται, ότι του ανήκει τούτο και το άλλο.
Για να πάρεις νταηλήκι από τον άλλον αυτά που θαρρείς ότι χρειάζεσαι ή τα είχαν οι πρόγονοι σου, θα κάνεις πόλεμο. Τι, δηλαδή; Θα στα χαρίσει ο άλλος; Δεν γίνονται αυτά.
Και πως θα κάνεις πόλεμο την εποχή που τα έβαζες με τον εχθρό με τα νύχια και τα δόντια; Άντε και μετά, την εποχή των σπαθιών και των κονταριών. Το σώμα πρέπει να έχει τη δύναμη να αντέξει π.χ. να κουβαλάει τη βαρειά ασπίδα και να μονομαχεί με τη σπάθα, να επιτίθεται πάνω στο άλογο ή πίσω από δέντρα.
Μ’ άλλα λόγια ο άντρας για να είναι πολεμιστής και να μην τον φάνε λάχανο, άρχισε να γυμνάζεται. Να κάνει συγκεκριμένες ασκήσεις, να προετοιμάζει οργανωμένα κι όχι αέρα πατέρα το σώμα. Διαφορετικά ο αντίπαλος, ο εχθρός θα έριχνε τα δικά μας παιδιά τόσο εύκολα όσο κόβεις ένα κοτσάνι από καλαμπόκια.
Κάπως έτσι γεννήθηκε ο αθλητισμός. Μη ντρεπόμαστε να το λέμε. Και ο αθλητισμός έφερε πιο κοντά τον έναν με τον άλλον. Έτσι αναπτύχθηκε η γνωριμία, ο διάλογος, η κατανόηση, η συνύπαρξη, η συνεννόηση, όλα τα σχετικά.
Να το ξαναπούμε: Η αγριότητα των διεκδικήσεων, η βαρβαρότητα των αρχαίων λαών που από καταβολής κουβαλάνε την κατάρα της πολεμικής σύγκρουσης μέχρι θάνατο, είχε συνέπεια να μπει στα σπάργανα αυτό που αργότερα ονομάστηκε αθλητισμός, Και σήμερα; Παίζει το παραμυθάκι ότι ο αθλητισμός εξημερώνει, ενώνει, βοηθάει την ειρήνη. Κανένας αθλητισμός ποτέ δεν έφερε την ειρήνη.
Διαβαστε ακομα: