Κουβέντα που λέει πολλά, πάρα πολλά ανάμεσα σε δύο εξηντάρηδες.
– Ρε, Τάσο, είμαστε πολύ τυχεροί εμείς.
«Τι εννοείς, ρε, Γιώργο;»
– Ευτυχώς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε δεκαετίες χωρίς τα ηλεκτρονικά γκάτζετ. Αυτό εννοώ.
«Συμφωνώ…»
– Για σκέψου, ρε, Τάσο, από το πρωί μέχρι το βράδυ να κυκλοφορούσαμε μ’ ένα μαλακιστήρι στο χέρι, ένα κινητό, ένα εργαλείο, όπως τα σημερινά παιδιά…
”Το γλυτώσαμε αυτό! Πράγματι, ήμασταν τυχεροί…”.
– Σου λέω, ρε, Τάσο, ζαλίζομαι και μόνο να φανταστώ τον εαυτό μου να μην έχω μάτια γύρω μου, να μην σκέπτομαι τίποτα άλλο, παρά μόνο να υπάρχω γι αυτό το μαραφέτι, το άιφον, το άιπαντ, αυτά τα ξεμυαλιστήρια…
Διαβαστε ακομα: