Πέρασε μισός αιώνας από τότε που βγήκε στις αίθουσες ο «Νονός», που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του κινηματογράφου και να στοιχειώσει την 7η Τέχνη με τον βαρύ του ίσκιο. Σε όλες τις λίστες διαγκωνίζεται για την πρώτη θέση στην κατάταξη για την καλύτερη ταινία όλων των εποχών με τον «Πολίτη Κέην» του κολοσσιαίου Όρσον Ουέλες. Η διαφορά είναι ότι τον Κέην τον έχω δει μιάμισυ φορά (δεν αντέχεται παραπάνω) και τον Νονό πάνω από πενήντα. Εδώ και κάμποσα χρόνια ξέρω πια όλους τους διαλόγους απ’ έξω.
Η μυθιστορία για την ταινία είναι πια μεγαλύτερη και από τα Ομηρικά Έπη. Η χρηματοδότηση της, η επιλογή των πρωταγωνιστών, η άδεια που εξασφάλισαν τα στούντιο από την Κόζα Νόστρα για τα γυρίσματα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, η ειδική συμφωνία για την ρητή απαγόρευση της λέξης «Μαφία», ο έλεγχος των «Οικογενειών» δια ειδικού εντεταλμένου, ο οποίος παρακολουθούσε την κινηματογράφηση, (παρεμπιπτόντως, τον βρήκαν τουμπανιασμένο λίγο μετά το τέλος των γυρισμάτων), η συμμετοχή πραγματικών «στρατιωτών» στην ταινία (ο τρομερός Λούκα Μπράσι διαλέχτηκε ειδικά από τις «κόσκε» για τον ρόλο) όλες οι πιθανές και απίθανες λεπτομέρειες της ταινίας, σε προσκήνιο και παρασκήνιο, γιγάντωσαν τον μύθο της.
Δεν θα συνεισφέρω τίποτε στην μυθολογία σήμερα. Να πω, θέλω μόνο, την άποψη μου για τα τρία μεγέθη που την καθόρισαν. Όλα τα υπόλοιπα μπορούσαν να αντικατασταθούν. Εκτός απ’ αυτά.
Το τρίτο: Η μουσική του Νίνο Ρότα. Το εξ’ Ιταλίας παιδί θαύμα με την μελαγχολική τρομπέτα του, συνέθεσε το πιο χαρακτηριστικό soundtack στην ιστορία του κινηματογράφου και οι θλιμμένες του νότες έγιναν σάρκα με την εικόνα. Δεν μπορεί σήμερα να νοηθεί η ταινία χωρίς το Βrucia la terra.
Το δεύτερο: Ο Κόπολα. Παραχώρησε μεγαλόπρεπα το λογότυπο της ταινίας στον συγγραφέα αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν ολόδικό του. Το βιβλίο του Puzo το έχω διαβάσει και σε μετάφραση και στο πρωτότυπο. Φέσι. Σχεδόν το μισό ασχολείται με τα ανατομικά προβλήματα του κόλπου της Λούσι Μανσίνι. Οπωσδήποτε το χειρότερο του. (Το καλύτερο του ο Σικελός. Το συνιστώ. Εκεί, η ταινία είναι φέσι). Η μαγική μπαγκέτα του ιδιοφυούς 32χρονού την εποχή εκείνη Φράνσις, είναι αόρατη, αλλά πίσω απ’ όλα.
Το πρώτο: Ο ίδιος ο Νονός – Μάρλον Μπράντο, η κορυφαία κινηματογραφική περσόνα του 20ου αιώνα, μαζί με αυτήν του Μικρού Αλήτη, που έφτιαξε στον μεσοπόλεμο ο κορυφαίος όλων, Charlie Chaplin. Και όπως ο Chaplin, μόνος του είχε κατέβει στην μυστική κρύπτη της μεγαλοφυίας του για να φτιάξει τον Little Tramp, έτσι και ο Brando, συνομίλησε μόνος του με τους δαίμονες του και μεταμορφώθηκε στον Capo dei tutti capi. ΑΥΤΟΣ έφτιαξε τον Ντον Κορλεόνε, αυτός τον εφηύρε, δική του κόπια είναι. Ό,τι είδαμε ήταν δική του επινόηση, δική του δημιουργία. Στο βιβλίο, η περιγραφή του Puzo φέρνει περισσότερο στην κοψιά και τη μούτα του Τατάλια. Ο Νονός δεν είχε ούτε βραχνή φωνή, ούτε φάτσα μπουλντόγκ. Ο Μπράντο μιμήθηκε τη φωνή του πραγματικού boss Frank Costello κι έβαλε ο ίδιος χαρτοπετσέτες στην κάτω γνάθο την ώρα που πειραματιζόταν μπροστά στον καθρέφτη. Όλα τα άλλα ήταν ιστορία. Που δεν θα’ χε γραφτεί δίχως αυτόν.
Διαβαστε ακομα: