Το ξέρει όλος ο ντουνιάς. Το τρέξιμο με τους ταύρους ελεύθερους, αμολυμένους στους μικρούς δρόμους της Παμπλόνα. Κάθε χρόνο γίνεται το φεστιβάλ, που τραβάει τουρίστες, που κι αυτοί, όχι μόνο οι τοπικοί, μπαίνουν στο κόλπο. Στο χαβαλέ. Να τους κυνηγάνε οι ταύροι, οι οποίοι βάζουν το κεφάλι κάτω και τρέχουν χωρίς να ξέρουν που πάνε και τι κάνουν.
Ο ταύρος τραυματίζει κάποιους, σκοτώνει άλλους, αλλά δεν έχει στο σημάδι κανένα σ’ αυτό το παραδοσιακό ”παιχνίδι”. Γίνεται στα πλαίσια του ετήσιου γιορτασμού του Σαν Φερμίν. Άγιος είναι ο Φερμίνιος και στη μικρή βασκική πόλη, την Παμπλόνα, ό,τι δύναται κι αυτός με την αγιοσύνη τσοντάρει στο έθιμο.
Τα δυο προηγούμενα χρόνια λόγω της πανδημίας άφησαν ήσυχο τον άγιο Φερμίν και γλύτωσαν την τσάρκα στους δρόμους οι ταύροι. Φέτος μόνο πέντε κατέληξαν στο νοσοκομείο. Και αναρωτιέσαι γιατί επιμένουν σ’ αυτή τη βαρβαρότητα; Που είναι και επικίνδυνη; Το ξέρουν ότι παίζουν με το θάνατο, με τον τραυματισμό, που πιθανόν να τους αφήσει κάποιο κουσούρι σ΄ όλη τους τη ζωή.
Γιατί; Αφού έγινε, θα ξαναγίνει. Αυτή είναι η εξήγηση του πράγματος. Αφού γίνεται κάθε χρόνο, σημαίνει ότι αρέσει. Το ότι είναι και ρίσκο, δεν τους εμποδίζει να το επαναλάβουν. Να βιώσουν πάλι την εμπειρία.
Διαβαστε ακομα: