Ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Η κόλαση του Βιετνάμ. Ένας πόλεμος που τον παραγνωρίσαμε. Επειδή είχε μπει στο παιχνίδι η Αμερική, και επειδή τον εμπορεύθηκε η βιομηχανία του Χόλυγουντ με αμέτρητες ταινίες.

Από το 1954 και το Βατερλώ των Γάλλων στο Βιετνάμ, η χώρα χωρίστηκε στη μέση.Το Νότιο Βιετνάμ και το κομουνιστικό, το Βόρειο Βιετνάμ. Ένας πόλεμος στις ζούγκλες. Ένα τεράστιο νεκροταφείο για τις ΗΠΑ, που δεν κατάφεραν να κερδίσουν τον πόλεμο και τον σταμάτησαν το 1975.

Και τον επόμενο χρόνο, το 1976, σα σήμερα 2 Ιουλίου, το Βιετνάμ έγινε πάλι μια ενιαία χώρα. Ας ξεχάσουμε τους νεκρούς… Να μην στέκονται εμπόδιο στο μέλλον μας. Καμιά αντίρρηση, αλλά γιατί να να υπήρξαν οι νεκροί. Γιατί; Έπρεπε να ολοκληρωθεί ο κύκλος. Ποιος κύκλος; Ο γνωστός. Ο κολάσιμος. Εδώ στη γη είναι η Κόλαση, εδώ και τα Ηλύσια Πεδία.

Οι νεκροί του Βιετνάμ, Βιετναμέζοι και Αμερικάνοι, έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, ιδανικών της ελευθερίας, της ειρήνης, της ισότητας, τέτοια. Σφαγές, βιασμοί, χωριά ολόκληρα στην πυρά. Μέχρι να κλείσει ο κύκλος. Ο άκυκλος κύκλος, που συνεχίζει στο Βιετνάμ την κολάσιμη πορεία του, όμως πια χωρίς τη μυρουδιά του πολέμου.

Οι ζωντανοί δεν ζουν υπέρ πίστεως και πατρίδος. Αυτό το προνόμιο το έχουν οι νεκροί, τα θύματα του πολέμου. Οι αιώνιοι νεκροί.

ΠΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ;