Δέκα έξι δρομείς στην αφετηρία των 1500 μ. Η σφαγή! Εδώ κι ένα ολόκληρο λεπτό έχουν ξεκινήσει την τρεχάλα, αλλά δεν έχει ξεφύγει ούτε ένας μπροστά. Καταπίνουν τα μέτρα πέντε- έξι αθλητές. Ο ένας κουτσάνει, ο άλλος πιάνει συνεχώς το κεφάλι του, ένας τέταρτος κρυώνει, συνεχώς τρίβεται με τα χέρια του σ’ όλο το κορμί.
Τελικά, πρώτος έκοψε το νήμα εκείνος που μετά τη νίκη του ζήτησε να του κάνουν κομπρέσες διότι από την τριβή είχαν συγκαεί τα υπερτροφικά του μπούτια, κάτω από την ορχιδοσακούλα. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω το χρόνο που «πέτυχε» ο νικητής της κούρσας. Κάτι περισσότερο από 4,5 λεπτά.
Πλάκα κάνουμε; Να θεωρείται συναρπαστικό το πρωτάθλημα επειδή, λέει, είναι… ανταγωνιστικό! Επειδή και μετά από πέντε και δέκα αγωνιστικές καμία ομάδα δεν κατάφερε να ξεφύγει στη βαθμολογία. Επειδή για τον τίτλο έχουν ελπίδες και τρεις και τρισήμισυ ομάδες.
Δικαίωμα να μιλάς για ανταγωνισμό έχεις μόνο όταν οι δρομείς κάνουν χρόνο που πλησιάζει το παγκόσμιο ρεκόρ.
Δεν μιλάς για ανταγωνισμό όταν το ποδοσφαιρικό θέαμα και των ομάδων που κυνηγάνε το πρωτάθλημα δεν αξίζει μία.
Μην τρελαθούμε. Ποδόσφαιρο που σε κοιμίζει έχει να δώσει το πρωτάθλημα, κι αυτό που μας περιμένει. Το προσεχές. Άρα, χαμηλή ποιότητα. Αργός ρυθμός. Λίγες φάσεις. Κακό θέαμα.
Δεν μιλάς για… ανταγωνισμό, επειδή παίζει η αβεβαιότητα, ποια ομάδα θα πάρει τελικά το κατσαρόλι.
Διαβαστε ακομα: