Διακόσα χρόνια καίγεται το σπίτι μας. Η Ελλάδα είναι το σπίτι μας. Ή δεν είναι έτσι; Η φωτιά, όπου κι αν σκάσει, στο βορρά ή το νότο, στα νησιά ή κάπου στη Στερεά Ελλάδα, το ίδιο είναι. Μας καίει όπου κι αν κάψει. Διακόσα χρόνια είναι αυτά και το κακό δεν σταματάει.

Ακόμα δεν πιάσαμε καλά καλά τον Ιούνιο και χτύπησε στη Βούλα. Ψάξε βρες τι καλοκαίρι μας περιμένει. Ποια σενάρια πολυδιαβασμένα και πολυπαιγμένα θα βιώσουμε σε λίγες μέρες, σε λίγες εβδομάδες. Στο πρόγραμμα είναι. Όπως κάθε χρόνο.

Η ίδια ιστορία με τους μικροφωνατζήδες των καναλιών. Δεν υπάρχουν αλεπούδες, φίδια, χελώνες, ασβοί, ποντίκια, δένδρα, φυτά, φωλιές πουλιών. Τι είναι αυτά; Υπάρχουν μόνο σπίτια, αυθαίρετα κι όχι. Μόνο γι’ αυτές τις καταστροφές κλαίνε οι κάμερες, Μόνο για τις ανθρώπινες περιουσίες πουλάνε το εμπόριο της λύπης. Για την περιουσία της γης, της φύσης, ας τα κάψουν όλα οι φωτιές.