Μοιάζουν με ένα άλλο είδος δημοσίου υπαλλήλου οι πολιτικοί. Μακρόν, Τζόνσον, Μπάιντεν και σία. Από μια άποψη καλό είναι αυτό. Καλύτερο από το να είναι λες αρχηγοί μαφιόζικης οικογένειας, όπως ο Πούτιν. Οι Ευρωπαίοι, λοιπόν, επικεφαλής κρατών, μικρών και μεγάλων, δεν ξέρουν πώς να ξηγηθούν στον Ρώσο. Κατ’ αρχάς δεν συμφωνούν.
Άλλοι πιέζουν να τα βρούμε με τον γκάγκστερ της Ρωσίας, δηλαδή να πάμε με τα νερά του, διότι εκείνο που πρωτίστως μας ενδιαφέρει είναι η ειρήνη. Και να συμφωνήσουμε με τον Βλάντο διότι αυτό μας συμφέρει. Και αυτή τη… ρεαλιστική πρόταση την υποστηρίζουν ανοικτά κι όχι οι τρεις μεγάλοι της ενωμένης Ευρώπης , Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία.
Άλλοι, Αγγλία κυρίως και στα μουλωχτά από πίσω η Αμερική, συν κάτι Πολωνίες που από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης πονάνε ακόμα από το τι σημαίνει Ρωσία, έχουν ταχθεί ξεκάθαρα εναντίον του Πούτιν. Ότι, δηλαδή, δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει έτσι τον τσαμπουκά στην Ουκρανία. Τι, λοιπόν, να συζητήσουμε με τον Πούτιν που έχει συμπεριφορά κακοποιού, να του δείξουμε ποιοι είμαστε. Τέλος πάντων να μην κάνουμε το κορόιδο.
Στη 14η και τσουχτερή εβδομάδα μπήκε ο πόλεμος στην Ουκρανία κι ακόμα συζητάνε για… ειρήνη. Για το τέλος του πολέμου. Που το θέλουν όλοι, μέσα και ο Πούτιν. Δεν είναι εύκολο. Καθόλου εύκολο. Γιατί; Γιατί κλάνει το γατί. Επειδή δεν συμφωνούν οι δυο πλευρές, που δεν είναι μόνο δυο πλευρές. Είναι τόσες πλευρές όσες έχουν λόγο.
Διαβαστε ακομα: