Κέρδισε η Ρεάλ και ο φίλος μου δεν άντεξε το αποτέλεσμα στον τελικό… Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενε την ήττα της Λίβερπουλ και δεν είχε άλλο τρόπο να πνίξει τη θλίψη του από την κρητική ρακί, την παγωμένη να του σπάει το δόντι… Μόνος, δεν ήθελε παρέα, να την κάνει, τι; Να τον παρηγορήσουν, να διασκεδάσει ο ίδιος το προσωπικό του δράμα… Όχι(!!!), με το σπίρτο θα το ξεπερνούσε, γεννημένος μοναχικός μυσταγωγός είναι.

Έτσι που λες. Ήλπιζε μέχρι και τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα, ότι οι κόκκινοι, παρ’ ό,τι ο ίδιος βάζελος από κούνια, δεν θα έφευγαν από το γήπεδο ηττημένοι. 

Έκοψε μια διαλεγμένη ντομάτα, φίνα στο μάτι, την πασπάλισε με θαλασσινό αλάτι από τις αλυκές του Ταίναρου, από κοντά λαχταριστός γαύρος μαριναρισμένος στο σκόρδο, πράσινες τσακιστές ελιές από την Μυτιλήνη, καυτερή κρητική πιπεριά και… Να το συνεχίσω; Δεν χρειάζεται.

Ο άνθρωπος ”πήγε”  για εκεί που τράβηξε… Να ”γίνει” λίγο μετά το τρίτο εικοσιπεντάρικο ρακι… Αστο! Είπαμε, μη το συνεχίσουμε, μόνο να πιάσουμε την έκσταση στην οποία βυθίστηκε, με την ήττα της Λίβερπουλ…

Είδες; Είδα,να λες. Αν δεν έχανε η Λίβερπουλ, θα έχανε κι αυτός το ταξιδάκι του με την κρητική ρακί, την παγωμένη να του σπάει το δόντι.