Τελικός Ευρώπης απόψε στις δέκα. Αντίπαλοι δυο μεγάλα ονόματα, η Ρεάλ και η Λίβερπουλ. Τυχεροί εμείς που έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ζωντανά από την τηλεόραση τη μεγάλη μάχη στο γήπεδο. Για σκέψου, τι κάνουνε τα άλλα κανάλια που δεν θα δείχνουν τον τελικό του champions league. Η δυστυχία. Η κατάθλιψη. Φαντάζει με τη σκηνή στο δρόμο όπου κάποιος μοιράζει χαρτονομίσματα των εκατό ευρώ και την ίδια στιγμή κανείς να μην πατάει στον πάγκο όσων πουλάνε άχρηστα πράγματα ή σκουπίδια με το κιλό.
Έτσι είναι. Τι να συγκρίνουμε; Τον τελικό Ρεάλ – Λίβερπουλ με ξυνισμένη τροφή που την αρνούνται και πεινασμένα κοπρόσκυλα;
Με αφορμή τη σφαγή Λίβερπουλ – Ρεάλ σκέπτομαι και το άλλο. Το μεγάλο, το δοξασμένο ποδόσφαιρο του παρελθόντος, και δεν πάω μακρυά, αναφέρομαι τη μεταπολεμική περίοδο, δεν συγκρίνεται με το σημερινό. Δυο διαφορετικά πράγματα. Η μέρα με τη νύχτα. Βλέπεις σήμερα τους γκραν σούπερ παικταράδες του 1950 και του 1960, ακόμα καυ του 1970, και δεν… βλέπονται. Σα να συγκρίνεις δυο αυτοκίνητα ή δυο λεωφορεία κατασκευής του 1950 και του 2020.
Χωρίς υπερβολή: Ο παικταράς πριν 60 και 70 χρόνια βλέπει σήμερα ποδόσφαιρο και σκέπτεται ότι αυτό είναι ένα… άλλο πράγμα. Εμείς δεν τρέχαμε έτσι, δεν τζαρτζάραμε έτσι, ο ρυθμός του παιχνιδιού ήταν πολύ πιο αργός, οι πάσες πιο κοντινές, οι παίκτες ήταν αμυντικοί ή επιθετικοί, όχι και αμυντικοί και επιθετικοί μαζί.
Στη φώτο, με τη μπάλα στα πόδια ο Σάντορ Κότσιτς (1929 – 1979), το χρυσό κεφάλι της πολύ μεγάλης και αλησμόνητης Ουγγαρίας. Αλήθεια, θα είχε θέση σήμερα, έστω στον πάγκο της Ρεάλ ή της Λίβερπουλ;
Διαβαστε ακομα: