Τα ρεπορτάζ στο ξένο τύπο που διαβάζω, τα σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, μου θυμίζουν την επιστράτευση του 1974 στην Ελλάδα. Τις τελευταίες μέρες της χούντας. Δεν λέω ότι είναι μόνο αληθινά όσα γράφουν οι δυτικοί για την… ταλαιπωρία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, προκειμένου να τελειώσουν την εργολαβία που ανέλαβαν στην Ουκρανία. Ό,τι κι αν συμβαίνει, ήλθε στη σκέψη η ντροπή, ίσως η πιο βαρειά εθνική ντροπή της Ελλάδος την περίοδο της δικτατορίας…
… Τα έβλεπε και τα μάθαινε ο Τούρκος από τους κατασκόπους του, και γελούσε. Κι εγώ να ήμουνα στη θέση του Τούρκου θα διασκέδαζα με τη ψυχή μου τα χάλια της Ελλάδος.
Στρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα και ο στρατός όταν χρειάστηκε να μπει στο καθήκον του ήταν να τον κλαίνε οι ρέγγες. Καφενείο κανονικό, επαρχιακό. Επιστράτευση και να μη ξέρει κανένας που πάει και που βρίσκεται.
Επιστροφή στην Ουκρανία. Τα μισά των μισών να είναι αλήθεια απ’ αυτά που γράφονται είναι να απορείς. Ξεκίνησε πόλεμο ο Πούτιν, μια στρατιωτική επιχείρηση να κατακτήσει ξένα εδάφη σα μπουλούκι θεατρικό που αρχίζει περιοδεία στα χωριά; Η απουσία οργάνωσης. Η απουσία πειθαρχίας. Μέσα στο παιχνίδι ο ρωσικός υπόκοσμος, που βρήκε γήπεδο και κάνει τις αρπαχτές του.
Υπερδύναμη, λέει, η Ρωσία. Η εισβολή στην Ουκρανία μοιάζει με μια τυχοδιωκτική συμμορία που σκοπός της δεν είναι να σκοράρει, να τελειώσει τη δουλειά, να γράψει αποτέλεσμα, αλλά να τραινάρει όσο γίνεται το έργο για… άλλους λόγους.
Διαβαστερ ακομα: