Λέμε για την απουσία ποιότητας στον πολυδιαφημισμένο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Τέλος πάντων, για τη μη μουσική, τη μη μελωδία στα δήθεν τραγουδάκια που παίζονται κάθε χρόνο, και ντύνονται – για να καλυφθεί η γύμνια τους – με μπόλικο και πολύχρωμο φωτισμό, με δήθεν χορευτικά, με λουσάτα ρούχα, να φαίνεται κορμί, γυναικείο και αντρικό, να φαντασιώνεται σεξουαλικά ο τηλεθεατής.

Τελικά, η αλήθεια είναι άλλη. Στην Eurovision δεν πάνε να ανταγωνιστούν συνθέτες και στιχουργοί, χορογράφοι και μαγκίτες στα φωτιστικά εφέ, τραγουδιστές και σκηνοθέτες, με σκοπό να πλασαριστούν στην  καλύτερη θέση. Όχι, αυτό! Ο στόχος είναι ποια χώρα θα παρουσιάσει την μεγαλύτερη αηδία. Την καλύτερη σαχλαμάρα.

Να σημειώσουμε μια λεπτομέρεια απαραίτητη. Σ’ αυτό της ντροπής φεστιβάλ τραγουδιού εκπροσωπούνται κράτη. Κοινωνίες. Λαοί. Χώρες που έχουν μια Ιστορία σεβαστή. Δεν μιλάμε για τίποτα αλητάκια, πρεζόνια, κάποιοι που εργάζονται σε μπουρδέλα, σε κωλάδικα. Μην το παραγνωρίζουμε αυτό. Η Ευρώπη έχει μια αξιοζήλευτη παράδοση στη μουσική και στο τραγούδι, από το λεγόμενο σοβαρό μέχρι το λαϊκό, το δημοτικό, το ελαφρό, το μοντέρνο.