Από την εποχή του Δομάζου ξέραμε ότι οι Άγγλοι έτρεχαν χιλιόμετρα στο παιχνίδι τους. Ο Αντωνιάδης έλεγε για τον προημιτελικό με την Έβερτον το 1971 : «Ξέρεις τι είναι να σε κυνηγάει άγγλος μπακ; Άλλο πράμα». Βλέπαμε τότε στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, στο κανάλι της ΥΕΝΕΔ, τα μεσημέρια του Σαββάτου σε μαγνητοσκόπηση τις λασπομαχίες και το βρωμόξυλο (αν δεν έχετε δει τον Κήγκαν να πλακώνεται με τον Μπρέμνερ, ή τις κλωτσιές του Σούνες στα καλάμια και τις καρωτίδες δεν έχετε δει μπάλα), αλλά εκείνο που έκανε μπαμ ήταν ο ρυθμός. Αυτό το ατελείωτο, το ασταμάτητο πάνω – κάτω, που σου έβγαζε τα συκώτια μόνο που το κοίταζες.
Τα τελευταία χρόνια όμως το κακό με τις αγγλικές ομάδες έχει παραγίνει. Ο ρυθμός είναι εξοντωτικός, η πίεση, η ταχύτητα, η ένταση στο παιχνίδι είναι εξωφρενική. Τα τρακαρίσματα και οι κόντρες (τζαρτζαρίσματα τα λέγαμε παλιά) είναι για το νοσοκομείο. Χωρίς να παίζουν βρώμικα στο τόσο, οι ποδοσφαιριστές στην Αγγλία μαθαίνουν να αντέχουν σε αφόρητες καταπονήσεις, αλλιώς παίρνουν το διαβατήριο τους και πάνε να βγάλουν το ψωμί τους σε άλλες πολιτείες.
Και καλά για όλους τους υπόλοιπους. Όπου στα εθνικά πρωταθλήματα της κάθε χώρας το πράμα πάει όπου του φτάνει του καθενός. Στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όμως, τι χαμπάρια μάστορα;
Ο Καπέλο σχολιάζοντας τον αποκλεισμό της Ιταλίας από το παγκόσμιο κύπελλο είπε ότι ο «ρυθμός στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι πλέον πολύ γρήγορος και δεν τον έχουμε συνηθίσει. Δεν υπάρχουν πλέον αρκετοί καλοί νέοι παίχτες γιατί υπάρχει μία λάθος ιδέα στη βάση των ακαδημιών».
Αν και νομίζω ότι οι πρωταθλητές Ευρώπης Ιταλοί αποκλείστηκαν πάλι από τα τελικά του Μουντιάλ διότι είναι δόγηδες σ’ αυτά τα θέματα και δεν τους πάει να δίνουν προκριματικά με Μαυροβούνια και Βόρειες Μακεδονίες («τι μας ταλαιπωρείτε με αυτές τις αηδίες ρε παιδιά;») ο μεγάλος Ιταλός αλενατόρε με την εμπειρία και τη σοφία των τόσων δεκαετιών στην πλάτη του βλέπει τα πράγματα καθαρά: Ή μαθαίνεις να τρέχεις όπως στην Αγγλία, ή είσαι πια εκτός παιχνιδιού.
Διαβαστε ακομα: