Έκανα Πάσχα στο σπίτι φίλου, μισή ώρα από το κέντρο της Αθήνας. Εκεί ακριβώς που τον περασμένο Αύγουστο οι φωτιές είχαν καταστρέψει τον τόπο. Το απέραντο πράσινο το είχαν βάψει με μαύρο. Με το πεθαμένο μαύρο, το μαύρο που σε διώχνει μακριά και μυρίζει απαίσια. Δεν είναι ένα το μαύρο, και δεν διαφέρει μονάχα στη δύναμη και στην απόχρωση…
Σα να βρέθηκα στην κόλαση που έγινε παράδεισος. Ολόγυρα από το σπίτι του φίλου ένα χαλί από πράσινο και πολύχρωμα λουλούδια σκέπαζε, είχε εξαφανίσει τα καμμένα. Απίστευτο. Ούτε μισό μέτρο μαυρίλα όπου πιάνει το μάτι. Τι έγινε; Θαύμα!
Καμιά αναδάσωση και καμιά αποκατάσταση με χέρι ανθρώπινο. Ούτε μια δραχμή δεν χρειάστηκε να ξοδευτεί για να αναγεννηθούν οι πυρόπληκτες περιοχές. Ο Θεός, ο αληθινός Θεός μόνος του έκανε τη δουλειά. Το είδα με τα μάτια μου.
”Πως τα κατάφερες;” τον ρώτησα και Εκείνος έβαλε ένα μισό χαμόγελο στα χείλη. Ναι, είναι επιτυχία σου και αναρωτιέμαι με ποιο κόλπο διέπραξες την αληθινή μαγεία. Το μαύρο του θανάτου και της καταστροφής σε τόσο σύντομο διάστημα το μετέτρεψες σε πράσινο της ζωής και της χαράς. Μια εταιρεία πολυεθνική έδωσε στην κυβέρνηση δωρεά 1,8 εκ. ευρώ για το έργο αποκατάστασης μετά τις φωτιές στη Βαρυμπόμπη και το Τατόι. Εδώ το πράμα έγινε μόνο του, δηλαδή το έκανες εσύ.