Το αναφέρω ως επισήμανση που αξίζει τον κόπο. Και επειδή φωτίζει κάποιες λεπτομέρειες στο γίγνεσθαι του πρωταυλήματος, που ο χρόνος δεν τις ακουμπάει. Έχασε την περασμένη Κυριακή ο ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο από τον Παναθηναϊκό κι αυτό το απότελεσμα δεν είναι και του θανατά, ρε, γαμώτο. Μπάλα παίζουυμε, μέσα είναι και η ήττα.
Μια ήττα, για να είμαστε προσγειωμένοι, είναι εντελώς ανώδυνη για τον ΠΑΟΚ. Δεν χάνει τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα. Πάλι θα πάρει εισιτήριο για την Ευρώπη. Άσε ότι έχει στην καβάτζα και το χαρτί του κυπέλλου. Όχι, δεν έπρεπε να χάσει ο ΠΑΟΚ! Γιατί, παρακαλώ;
Είναι ΠΑΟΚ! Γι’ αυτό!!! Ο ΠΑΟΚ έφτασε σε τέτοιο επίπεδο που δεν θα αφήνουμε, που δεν επιτρέπουμε να χάνει η ομάδα δικά της παιχνίδια. Να γνωρίζει την ήττα απο κατώτερους αντιπάλους. Εκεί πήγε το πράμα, για την οπαδική, την επαγγελματική δημοσιογραφία της ΠΑΕ της Θεσσαλονίκης. Νοοτροπία και αντίληψη από την οπαδική κουλτούρα των παλαιότερων συναδέλφων των ομάδων του κέντρου.
Έχασε ο Ολυμπιακός; Αδικήθηκε από τον διαιτητη. Έχασε ο Παναθηναϊκός; Οι αντίπαλοι τον έπαιξαν βρώμικα, η αστυνομία δεν προστάτευσε την αποστολή, στο ξενοδοχείο άγνωστοι δεν άφησαν τους παίκτες να κοιμηθούν. Ένα σωρό δικαιολογίες. Τι, δηλαδή; Να περάσει ως φυσιολογική η ήττα; Κι εμείς οι στρατευμένοι της δημοσιογραφίας δεν κολλάμε μπρίκια, ταγμένοι είμαστε στον αγώνα της ανώνυμης εταιρείας, της λατρεμένης ΠΑΕ.
Διαβαστε ακομα: