Να τελειώσει, αμάν και πότε, ο πόλεμος. Αυτό εύχονται όλοι. Μεταδίδουν τα νέα από την Ουκρανία, κάνουν τις αναλύσεις τους και δεν ξεχνούν να ευχηθούν το καλύτερο. Ποιο άλλο, παρά να τερματιστεί η ρωσική εισβολή. Μόνο που δεν λένε το πιο βαρύ. Το ασήκωτο.
Και η πλευρά του Πούτιν, κι αυτή εύχεται να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα το κακό. Λέω για την ”πλευρά Πούτιν”, όχι της Ρωσίας την πλευρά. Να ξέρουμε τι λέμε. Ποια Ρωσία; Όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει, τότε παίζει το παιχνίδι του όποιος μιλάει για την…Ρωσία. Λες και η βουλή της Ρωσίας ή ο κόσμος της μετά από δημοψήφισμα είπε το ”Ναι” για το ντου στην αδελφή χώρα Ουκρανία.
Άντε και τελειώνει ο πόλεμος. Αμέσως μετά σειρά έχει ο… άλλος πόλεμος, αυτός χωρίς βομβαρδισμούς και τακτικό στρατό. Αυτός ο άλλος πόλεμος που θα κρατήσει χρόνια, δεκαετίες. Ήταν να μη ξεκινήσει η εισβολή, η οποία ήταν στο πρόγραμμα να πάρει ένα τέλος μετά από δυο ή 4-5 εβδομάδες το πολύ. Αυτό που είναι άγνωστο, είναι το πιο βαρύ, το ασήκωτο. Το πότε θα κλείσει η πληγή.
Ο Πούτιν όταν έδωσε εντολή να ξεκινήσει η επιχείρηση να σακατέψουν την Ουκρανία άναψε την ίδια στιγμή το φυτήλι του εμφυλίου πολέμου. Ρώσοι, ρωσόφωνοι, φιλορώσοι από τη μια και από την άλλη Ουκρανοί. Για χρόνια θα είναι χωρισμένοι στα δυο. Και κάποιοι- όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις ιστορίες- θα εμπορεύονται πολιτικά το χάσμα που γέννησε η μπούκα του τσάρου. Και το έργο του διχασμού θα συντηρείται.
Διαβαστε ακομα: