Είναι κομουνιστής. Μαγκιά του. Το αυτό αν είναι δεξιός. Καπιταλιστής. Αναρχικός. Ευρωπαϊστής. Δικαίωμα του καθενός να ορίζει την ένταξή του, την ιδεολογία του, την όποια μαλακία τον έχει βαρέσει. Αυτό είναι δημοκρατία, άλλωστε. Ο καθένας να δηλώνει ό τι θέλει. Να νομίζει ότι οι δικές του θέσεις είναι οι σωστές. 

Παρακάτω. Αφού ο έτσι είναι κάπου τοποθετημένος, δεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, αριστερά, ακροαριστερά, πισώπλατα, βορειοανατολικά, ξώφαλτσα, εναέρια, υπόγεια, περπατά με ψηλά στο κεφάλι, με βήμα σημειωτόν, με κωλοτούμπες, εμένα που ανήκω σ’ άλλο χώρο, γιατί μου ζαλίζει τον έρωτα;

Παγκόσμια αποκλειστικότητα. Ποτέ άλλοτε από την εποχή του Ξέρξη και του Αρταξέρξη, του Σωκράτους και του Πλάτωνος, δεν έχει θιγεί τούτο. Ποιο; Εδώ είμαστε.

Είμαι αριστερός. Γιατί ο δεξιός απευθύνεται σε μένα; Αυτό κουβεντιάζουμε. Την προσπάθεια του άλφα κομματικού να πείσει εμένα άλλου κομματικού ή ιδεολογικού προσανατολισμού, και παραμονές των εκλογών τα δίνει όλα να με κερδίσει το δικό του κόμμα. Γιατί ο συριζαίος ασχολείται με τον δεξιό. Γιατί ο νεοδημοκράτης κάνει προπαγάνδα σε αριστερό ακροατήριο. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Κι αν το καταλάβω, τότε θα μιλήσω για τυχοδιωκτισμό. Έτσι είναι.