Το ”Φως των Σπορ” ήταν η πιο ακραία οπαδική εφημερίδα που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα. Η λεγόμενη αθλητική δημοσιογραφία, μέχρι που εκδόθηκε ο ”ΦΙΛΑΘΛΟΣ” το Νοέμβριο του 1982, ποτέ δεν ήταν ούτε αθλητική, ούτε δημοσιογραφία. Εκτός κι αν θεωρείται δημοσιογραφία η ξεκάθαρη ”δημοσιογραφία” της μιας πλευράς. Στην αντίληψη της αντιπαλότητας Κλέφτες και Αστυνομικοί, Καουμπόυδες και Ινδιάνοι, Εμείς και οι Άλλοι.
Το ”Φως”, λοιπόν, καθημερινό φύλλο από το 1968, ήταν μακράν ό,τι πιο εμπρηστικό και μονόπατο κυκλοφορούσε από τις αθλητικές και τις πολιτικές εφημερίδες. Οπαδικές, δηλαδή κομματικές ή παραταξιακές εφημερίδες πάντα υπήρχαν, όμως καμιά στο βαθμό αυτής που απευθυνόταν στους γάβρους.
Το 1998 βγαίνει στα περίπτερα μια δεύτερη εφημερίδα για το πελατειακό οπαδικό κοινό του Ολυμπιακού, ”Ο Πρωταθλητής”. Περισσότερο χασισωμένος οπαδικά. Σε φανατίλα αφήνει πίσω την πρώτη στην Ιστορία διδάξασα την οπαδική τύφλα, την εφημερίδα ”Φως”. Πριν συνεχίσουμε να πούμε πως κρίνουμε εφημερίδες, προκειμένου να δούμε τι σόι κοινό αγοράζει εφημερίδες.
Εκδίδεται και τρίτη εφημερίδα γαι τους τρελαμένους γάβρους, ”Ο Γαύρος”, που για να ανταγωνιστεί τις άλλες δυο πουλάει μεγαλύτερη εξαλλοσύνη (Σήμερα, το ”Φως” δεν είναι απλά η καλύτερη ”αθλητική” εφημερίδα, σχεδόν δεν μοιάζει για οπαδική).
Συμπέρασμα. Η πιτσιρικαρία της εξέδρας από γενιά σε γενιά είναι πιο τρελαμένη. Ο ”Πρωταθλητής” (εικόνα) είχε πάρει κυκλοφορία στη νεολαία. Αντίθετα, το ”Φως” διατηρούσε ισχυρό μερίδιο στις μεγάλες ηλικίες. Σημασία έχει ότι ο φανατισμός είναι φαινόμενο που δεν υποχωρεί και ανακυκλώνεται ακόμα πιο έντονα, πιο σφοδρά. Ο νεολαίος αεκτζής και βαζέλος, γάβρος και αρειανός, είναι περισσότερο τοξικός από τον ομοιοπαθή του πριν δέκα και 20 και 40 χρόνια.
Διαβαστε ακομα: