Ο άνθρωπος δεν ξέρει, δεν θέλει να ξέρει τι είναι σεμνότητα. Την αρετή που επιβάλλεται να φοράει επάνω του όπως το ρούχο που σκεπάζει το σώμα του. Κάποια στιγμή ο άνθρωπος που πάντα επιδιώκει την επίδειξη πλούτου και δύναμης, άρχισε να την εκδηλώνει στα κτήρια. Δημόσια και ιδιωτικά. Και με την… άδεια της τεχνολογίας έχασε το μέτρο. Εντελώς.
Όχι μόνον κτήρια μεγάλα και εντυπωσιακά, αλλά και… υψηλά. Πολύ υψηλά. Υψηλώτερα από τα προηγούμενα υψηλώτερα. Είναι η ανθρώπινη φύση, όχι τόσο η ανάγκη για το πιο… υψηλό, όσο γίνεται περισσότερο υψηλό. Αν είναι δυνατόν να… ξύσει τον ουρανό ο ουρανοξύστης. Πραγματικό κίνητρο η ματαιοδοξία, το κυνήγι της προσοχής, της αναγνώρισης, του θαυμασμού.
Οι Κινέζοι κατασκεύασαν κτήριο τόσο μεγάλο, μέσα στο οποίο χωράει τρεις φορές το αμερικανικό Πεντάγωνο. Πεντακόσα μέτρα επί τετρακόσα και ύψος 100 μέτρα. Και τι είναι αυτό, ρε, επιτυχία είναι;
Τα θηρία που κτίζουν είναι βέβαια κι αυτός ένας αγώνας δρόμου για την κατάρριψη του ρεκόρ του υψηλώτερου κτιρίου, όμως – λέγεται – οφείλονται σε λόγους πρακτικούς. Ο κόσμος είναι περισσότερος, οι πόλεις δεν μπορούν να επεκταθούν, άρα για να μη τις στριμώξουμε, θα… ανέβουμε προς τα επάνω.
Η κούρσα για ακόμα πιο υψηλά κτίρια ξεκίνησε το 1885 στο Σικάγο με 12 ορόφους και το 1890 στη Νέα Υόρκη με το κτήριο Πούλιτζερ, ύψους 102 μ., που κατεδαφίστηκε το 1955. «Αστείο» ύψος, δηλαδή μικρό, μόνον 300 μ., έχει ο Πύργος του Άυφελ στο Παρίσι. Σήμερα σηκώνουν πύργους υψηλώτερους από χίλια μέτρα!!!
Τη δεκαετία του ’60 ο αείμνηστος αρχιτέκτων Πικιώνης, και οι επίσης μακαρίτες ζωγράφοι Χατζηκυριάκος- Γκίκας, Τσαρούχης είχαν ασκήσει σκληρή κριτική για το ξενοδοχείο Hilton. Το θεωρούσαν ύβρι, ένα κτήριο ανένταχτο, ξεκρέμαστο, προβληματικό. Και πως έκανε «επίθεση» στο περιβάλλον, ανταγωνισμό με τη συμβολική υπεροχή της Ακροπόλεως.
Το ψηλότερο κτήριο στην Αθήνα είναι ο 28 ορόφων, ύψους 103 μ. Πύργος Αθηνών, στην οδό Μεσογείων (φώτο). Το Hilton είναι με 14 ορόφους 65 μ.
Διαβαστε ακομα: