Έχω πιει τις μπύρες μου και τις ευχαριστιέμαι περισσότερο διότι κερδίζει η ομάδα που έχω ποντάρει στα παιχνίδια του champions league. Κάποια στιγμή σηκώνομαι να πάω τουαλέτα, δεν κρατιέμαι άλλο, σου λέω. Δεν θα το πιστέψεις! Συνέβη το απίστευτο…
Κάνω πλάκα; Σε καμία περίπτωση. Ο δημοσιογράφος, ο εκφωνητής, ο περιγραφοποιός με… διέταξε, εντολή μου έδωσε να ξαναδώ τη φάση του γκολ. Είναι δυνατόν να γίνει αυτό; Κι όμως, οι Έλληνες επαγγελματίες τηλεορασάκηδες το έχουν σύστημα.
«Κοιτάξτε!» προστάζει τους τηλεθεατές ο έτσι. «Κοιτάξτε ξανά πως μπήκε το γκολ» επαναλαμβάνει ο μικροφωνατζής. Ο ορισμός της αγένειας. Δεν με διατάζει; Έστω, ας συμφωνήσω ότι μου κάνει υποδείξεις. Με ποιο δικαίωμα; Δεν είναι η δουλειά του να μου λέει τι να κάνω. Με τρόπο, μάλιστα, επιτακτικό, ίσως και παρακλητικό.
«Κοιτάξτε! Προσέξτε πώς ντριμπλάρει ο τάδε, ξαναδείτε πως αποφεύγει τον δείνα». Είναι προσβλητικό ένας ξένος, κάποιος που δεν με ξέρει, που δεν έχω καμία σχέση μαζί του, χωρίς να τον ρωτήσω, να μου λέει τι να κάνω μέσα στο σπίτι μου.
Όχι, δεν είναι αγενής ο δημοσιογράφος, είναι άσχετος. Δεν ξέρει να αρθρώσει λόγο. Αν ήξερε σαν επαγγελματίας δεν θα έλεγε το βαρβαρικό «Κοιτάξτε», αλλά με διακριτικότητα θα ανέφερε π.χ.”Είμαι σίγουρος ότι ο σκηνοθέτης θα μας δώσει πάλι τη φάση, ίσως από διαφορετική γωνία, αξίζει να τη ξαναδεί κανείς…, ας ελπίσουμε ότι θα θαυμάσουμε πάλι τη φάση του γκολ κ.λ.π. κ.λ.π.”. Όχι να απευθύνεται στον τηλεθεατή λες είναι υποτακτικός του .
Διαβαστε ακομα: