Η ομάδα δεν πάει καλά. Συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Σήμερα η ομαδάρα είναι στα επάνω της, αύριο δεν είναι. Χθες ήταν στα κάτω της και σήμερα επανέρχεται στα κυβικά της. Φαινόμενο που το έχουν βιώσει οι οπαδοί κάθε ομάδας.
Μιλάω για τους οπαδούς, αυτοί πονάνε, αυτοί υποφέρουνε ή είναι υπερήφανοι. Η ομάδα, τι; Τίποτα δεν παθαίνει η ομαδάρα και η ομαδούλα. Απλά υπάρχει. Ο οπαδός είναι το πρόβλημα με τη συμπεριφορά του. Και ο οπαδός είναι ίδιος, έχει την ίδια ψυχοσύνθεση, είτε είναι φουκαράς, είτε φτιαγμένος οικονομικά. Είτε πιτσιρικάς, είτε γεροντάκος. Είτε άνθρωπος της πιάτσας, είτε απομονωμένος σε άγνωστο νησί.
– Γιατί ο πρόεδρος δεν βάζει το χέρι στην τσέπη, να πάρει καλύτερους παίκτες;
Αυτό είναι το παράπονο του οπαδού. Και του συνταξιούχου, και του επιχειρηματία. Ο ένας διαφέρει από τον άλλον όσο η μέρα με τη νύχτα. Κι όμως έχουν το ίδιο μαράζι. Την ίδια σκέψη. Γιατί; Επειδή και ο ένας κι ο άλλος έχουν την ίδια αρρώστια. Είναι οπαδοί. Σα να πονάει το κεφάλι του ζητιάνου και του εφοπλιστή. Και οι δυο θα πάρουν ασπιρίνη.
Μα, είναι δυνατόν άτομο ψαγμένο, ολοκληρωμένο, ανεξάρτητο, φυσιολογικό, να έχει την ΑΠΙΘΑΝΗ, την παράλογη απαίτηση ο πρόεδρος της ΠΑΕ να βάζει λεφτά από την τσέπη του, αν γνωρίζει πως θα τα χάσει; Πως δεν θα τα ξαναπάρει; Μόνο ηλίθιος είναι αυτός που ζητάει από τον επιχειρηματία μεγαλομέτοχο να πετάει λεφτά. Λάθος. Δεν είναι ηλίθιος, οπαδός είναι.
Διαβαστε ακομα: