Έπεσε πολύ υποκρισία για τη δολοφονία του αρειανού οπαδού Άλκη Καμπανού. Ψεύτικο κλάμα, όχι  ακριβώς κλάμα, αλλά πολύ θέατρο για το χαμό ενός νέου ανθρώπου από ανθρώπους στους οποίους ανήκει ένα μερίδιο ευθύνης στο καθεστώς της ανεξέλεγκτης αλητοχουλιγκανοκρατίας στο ποδόσφαιρο. Και για να μιλάμε συγκεκριμένα τις πόρτες στον ένοπλο χουλιγκανισμό έχουν ανοίξει και μμε και ΠΑΕ. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο.

Να ξεκαθαρίσουμε. Ο δολοφόνος του Άλκη, όποιος τον σκότωσε, δεν είναι οπαδός. Αυτή είναι η τεράστια πλαστογραφία. Ότι οι χούλιγκαν είναι παθιασμένοι οπαδοί. Ανοησίες. Γεννημένοι κακοποιοί είναι και βρίσκουν καταφύγιο στη μπάλα. Σε μια ομάδα.

Ξεχνάμε ότι η αγάπη για την ομάδα του ή για το… ποδόσφαιρο έφερε κοντά στα γήπεδα τον προβληματικό νεολαίο. Δεν υπάρχει αυτό. Δεν έχεις να κάνεις με προσκοπάκια και παιδιά του κατηχητικού, αλλά με καραμπινάτα εγκληματικά στοιχεία. Με προδιάθεση να… εκφραστούν κοινωνικά και πολιτικά. Και το κάνουν με το άλλοθι ότι υπερασπίζονται τα συμφέροντα της ομάδας τους.

Ο χούλιγκαν δεν έχει ιδέα από μπάλα. Δεν τον ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο. Δεν το ξέρει, δεν το αγαπάει. Κατόπιν τούτου είναι η απόλυτη ανοησία να μιλάνε για… κακά παιδιά του ποδοσφαίρου. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν, ούτε και θα αποκτήσουν οπαδική σχέση με το παιχνίδι. Είναι ξένα στοιχεία που τα έχουν καλοσωρίσει στο χώρο εκείνοι οι οποίοι κρατάνε δεκαετίες νοσηρή σχέση με το ποδόσφαιρο.