Χωρίζει το παντρεμένο ζευγάρι. Απλή πλέον η διαδικασία. Δεν σε θέλω, δεν μου κάνεις, άμε στο καλό, τελειώσαμε. Ειρηνικά ή νευρωτικά. Αυτά δικά μου, εκείνα κράτησε τα, για πάρτη σου. Κι αν η κυρία είχε πάρει το επώνυμο του άνδρα, το επιστρέφει, μάλλον το εγκαταλείπει και ξαναπαίρνει το δικό της, το πατρικό.
Με το σκυλί, τι θα γίνει;
Κι αν το ζευγάρι είχε και γατί, τι θα γίνει με την κυρία ψιψίνα. Εδώ σε θέλω.
Εγώ θα κρατήσω τον Ρόκυ, αυτό είναι το όνομα του σκύλου. Όχι, εγώ θα πάρω τον Ρόκυ. Τελικά, σε ποιον από τους δυο θα καταλήξει το κατοικίδιο; Θα αποφασίσει ο δικαστής.
Σήμερα το ζώο δεν ζει απλά στην οικογένεια και είναι μέλος της. Για τη δικαιοσύνη το τετράποδο είναι ον με ψυχή, δεν είναι αντικείμενο, ένα τραπέζι ή κρεβάτι, το ψυγείο ή ο υπολογιστής, άρα θα πρέπει να πάει μ’ αυτόν που θα τα περνάει καλύτερα. Μ’ αυτόν, τον άνδρα ή την γυναίκα, που θα κριθεί ότι θα το φροντίζει περισσότερο.
Εκεί έφτασε ο ανθρώπινος πολιτισμός. Να θεωρεί πλάσμα που έχει αισθήματα ο σκύλος και η γάτα και πλέον χρειάζεται η δικαστική απόφαση αν το ζευγάρι που χωρίζει δεν συμφωνεί ποιος από τους δυο θα αναλάβει την κηδεμονία του κατοικίδιου.
Διαβαστε ακομα: