Σχεδόν κάθε εβδομάδα αποδεικνύεται, μάλιστα πανηγυρικά, ότι το στοίχημα είναι δύσκολο σπορ. Είπα σπορ; Εδώ είμαστε. Και δεν το κουνάμε απ’ εδώ με τίποτα. Βάζω στο τραπέζι την ερώτηση: Παίζεις από χόμπυ ή έχεις για μπίζνες τον τζόγο. Τον διαχειρίζεσαι ως προσωπική υπόθεση η οποία έχει άμεση σχέση με την επιβίωσή σου, όπως με την κανονική εργασία σου και ό,τι άλλο σου δίνει εισόδημα. Ή παίζεις που και που, πιθανόν και σε μόνιμη βάση, έτσι για να ξεφεύγεις από το μαγκανοπήγαδο της καθημερινότητας. Όπως πας σινεμά, γήπεδο, πλατεία, παρέα, γκόμενα.

Επαγγελματίας είναι και ο προπονητής. Και ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ. Ακόμα και ο διαιτητής με την ιδιότητα του ερασιτέχνη ενεργεί επαγγελματικά. Όλο το συνάφι της μπάλας, απ’ αυτούς που πουλάνε σουβλάκια και λεμονάδες μέχρι τα golden boys των χορηγών, όλοι κάνουν παιχνίδι επαγγελματικά. Για την κονόμα. Μόνον.

Εσύ, φίλτατε, είσαι σπόρτσμαν με το στοίχημα; Αν ναι, μάλλον δεν σ’ αφορά η συνέχεια στις αράδες.

Κανένας επαγγελματίας που δεν είναι ψώνιο, αδιαφορεί στη δουλειά του για το προσωπικό κέρδος. Αλλοίμονο. Να μην πληρώνεται; Για όνομα. Γιατρός είναι, δικηγόρος, μηχανικός, κηπουρός, μπάτσος, χασάπης, εφημεριδοπώλης, ζαχαροπλάστης, ταξιτζής, μπογιατζής, ό,τι.

Το ποδόσφαιρο κάθε εβδομάδα μας δίνει το μάθημα. Έτοιμη μασημένη μπουκιά στο πιάτο. Το “σπορ’’ είναι δύσκολο. Και πρώτα απ’ όλα το φαβορί σπάει τα μούτρα του. Μεγάλη αλήθεια αυτή. Μη μείνουμε στο στοίχημα, όμως.

Μας έπιασαν μαλάκες; Είμαστε μαλάκες διότι παντρευτήκαμε. Διότι κάναμε παιδιά. Διότι δεν ποντάραμε σωστά, αποτελεσματικά στη σχέση μας με τον φίλο, τον γείτονα, τον συνάδελφο, τον εργοδότη.