Κάποια στιγμή πάνω στην κουβέντα ξεστόμισε κάτι που με έκανε ράκος: «Όταν πήγα στο πάρτι με μια φίλη μου είδα κόσμο που δεν μου άρεσε. Λίγο κυριλέ. Το συζητήσαμε και αποφασίσαμε να καθίσουμε μόνες σε μια γωνία, μέχρι τη στιγμή που με κέρασαν ένα ποτό. Είχα πιει σαμπάνια και εκείνο που με κέρασαν δεν ήξερα τι είναι. Η φίλη μου ζήτησε να φύγουμε και εγώ σκέφτηκα “πρωτοχρονιάτικα να πάω που;”. “Εσύ θα γυρίσεις στο σπίτι με την οικογένειά σου”, της είπα. “Εγώ δεν έχω κανέναν. Μόνο οι τοίχοι με περιμένουν”. Από την αστυνομία έμαθα ποιοι ήταν οι τρεις που με άρπαξαν στο ασανσέρ όταν προσπάθησα να πάω στο δωμάτιο μου. Οι δύο ήταν οι αδερφοί Λεβέντη».
Υπήρχε ωστόσο και τρίτο άτομο, σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, ο γιος ενός εφοπλιστή από τον Πειραιά (Περογιαννάκης). Μου είπε πράγματα που δεν περίμενα να ακούσω. Την ενημέρωσαν ότι θα πάρουν αίμα για την τοξικολογική εξέταση που τελικά δεν πήραν. Ο ιατροδικαστής την είδε μετά από τρεις ημέρες… Την εισαγγελέα και την ανακρίτρια τις είδε από την Πρωτοχρονιά, την ημέρα του συμβάντος, στις 14 του μήνα και εγώ ερωτώ: Εάν επρόκειτο για την κόρη ενός εισαγγελέα ή ενός βουλευτή θα τηρούσαν τους ίδιους χρόνους; Έτσι άφησαν τον, επί τρεις ημέρες κρατούμενο στην ασφάλεια, Λεβέντη να φύγει για την Αθήνα. Το ρεπορτάζ τώρα αρχίζει.
Ναι, ο Μάνος Παπαδόπουλος έκλεινε τα ραντεβού των πάρτι. Η καφετέρια ήταν το στέκι που ψάρευαν αθώα παιδιά και τα οδηγούσαν στο στόμα του λύκου. Δεν πρόλαβα να φθάσω στην Αθήνα και οι φερόμενοι-νες ως πόρνες της τηλεόρασης είχαν αρχίσει να «κελαηδάνε» ότι οι δύο γιοι της γνωστής πλέον οικογένειας είχαν πέσει θύματα της εμπορευματοποίησης της κοινωνικής ζωής! Αξίζει ένα τεράστιο «φτου» σε όλους αυτούς, στους καναλάρχες και στις οικογένειές τους, για την αισθητική και τις αντιλήψεις τους. Κακομαθημένα πλουσιόπαιδα και φαντασμένοι υπηρέτες, γελωτοποιοί της Αυλής με λίγα λόγια, οι οποίοι με χρυσά ρολόγια και πούρα στο στόμα βίωναν την ψευδαίσθηση του επιτυχημένου επιχειρείν.
Οργανωμένη μαστροπεία, με υποψιασμένες κοπέλες επαγγελματίες του είδους, αλλά και ανυποψίαστα, αθώα πλάσματα τόσο