Τώρα θα μου πεις, καλά ρε φίλε, ακόμα φραπέ πίνεις εσύ; Διευκρινίζω ότι είμαι τοξικοεξαρτημένος από τον καφέ, μία από τις πιο ευγενείς και προσιτές απολαύσεις που γνωρίζει τούτος ο κόσμος. Και απολαμβάνω τα κάθε λογής χαρμάνια του με ιδιαίτερη προτίμηση στον ελληνικό, ο οποίος φρεσκοκαβουρντισμένος, αργοψημένος στο σωστό μπρίκι και σερβιρισμένος «από χέρι» στο κατάλληλο φλυτζάνι, συνοδεία ενός σπιτικού γλυκού του κουταλιού και παγωμένου νερού, είναι ένα έργο τέχνης. Απαιτεί δε ιδιαίτερο σεντόνι, το οποίο επιφυλάσσομαι να συντάξω οσονούπω.
Και ναι, απολαμβάνω και τον φιλτραρισμένο καφέ, καθώς και τα τελευταία χρόνια τις πολυάριθμες εσπρέσο ποικιλίες που έχουν κατακλύσει την αγορά στις διάφορες εκδοχές τους και ανάλογα με την ώρα, την παρέα και την περίσταση. Όμως ο φραπέ του “Select” ανήκει στα all time classics και η πρωτοκαθεδρία του ήταν και παραμένει αξεπέραστη στο είδος του. Πρόκειται για ένα μνημείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, απαράλλαχτο από τα χρόνια της νιότης μας μέχρι και σήμερα.
Είμαι έπηλυς στην Κυψέλη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Ταύρο, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν καφέ franchise και ντελιβεράδες και σε μία γειτονιά που ο καλύτερος καφές ήταν ένα σκούρο νερόπλυμα αδιευκρίνιστης σύνθεσης. Για φραπέ, που ήταν ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς των ’80s πηγαίναμε στην πλατεία Κύπρου, στην Καλλιθέα. Και να δεις που νόμιζα ότι έπινα καλό καφέ. Μέχρις ότου οι άνεμοι του πεπρωμένου με οδήγησαν στο θρυλικό “Select”.
E, λοιπόν, δεν έχετε πιει φραπέ στη ζωή σας, αν δεν έχετε δοκιμάσει το φραπέ του “Select”.
Μου λέγανε και διάβαζα εκείνα τα χρόνια για τον «Λέντζο» στο Παγκράτι και μία Κυριακή καβάλησα τη μηχανή και πήγα να δοκιμάσω. Με σεβασμό στην μνήμη ενός ισχυρού στην εποχή του brand name, που δεν υπάρχει πια, ο φραπέ του δεν έλεγε τίποτα σε σύγκριση με του “Select”. Δοκίμασα, χωρίς προκατάληψη, την πρώτη γουλιά (είπαμε, είμαι ξενόφερτος στην Κυψέλη, δεν εμφορούμαι από κανενός είδους «τοπικισμό»), πάλεψα τη δεύτερη, το παράτησα στην τρίτη. Και δοκίμασα και παντού αλλού, τις εποχές που ο φραπέ βασίλευε. Τίποτε παρόμοιο.
Ποια είναι η συνταγή αυτού του αριστουργήματος; Παραμένει ένα μυστήριο. Τα χρησιμοποιούμενα υλικά, η δοσολογία και ο τρόπος παρασκευής εξακολουθούν να είναι πατέντα διαχρονική από τη δεκαετία του ’80, τότε που 500 άτομα κάθονταν στα τραπέζια και άλλα 100 περίμεναν όρθια στην ουρά, μέχρι σήμερα.
Η κρέμα του (επαναλαμβάνω: κρέμα, όχι αφρός) είναι μυθική. Έχει σύσταση και πυκνότητα πάστας. Παραμένει αναλλοίωτη και μία εβδομάδα στο ψυγείο. Και έχει τόσο έντονη γεύση που κανείς δεν βγάζει ολόκληρο τον καφέ χωρίς ταχυπαλμίες. Δοκιμάστε, αν μπορείτε, τον «δυνατό». Θα καταλάβουν ότι ξέρετε. Είναι μόνο για γενναίους.
Διαβαστε ακομα: