Η κόντρα γεννάει τέχνη. Με την προσωπική αντιδικία γεννιούνται αισθήματα και συναισθήματα, το απόλυτο υλικό του δημιουργού. Ο οποίος δημιουργός ποιητική αδεία για να πει τα δικά του ερμηνεύει όπως τον βολεύει μια ιστορική, μια αληθινή πραγματικότητα. Ακριβώς. Αδιάφορο το ποια είναι η αλήθεια. Ο συγγραφέας κάνει το δικό του παιχνίδι. Δραματουργός είναι, όχι ιστορικός.
Ο Αλεξάντερ Πούσκιν με το δικό του πνεύμα προσεγγίζει το επεισόδιο του θεϊκού Μότσαρτ με τον διαβολικό Σαλιέρι. Το θεατρικό δρώμενο στο κείμενο του Πούσκιν δεν έχει σχέση με το βραβευμένο με οκτώ Όσκαρ φιλμ του Μίλος Φόρμαν «Αμαντέους Μότσαρτ».
Στη θεατρική διασκευή ο Αντόνιο Σαλιέρι, ο Ιταλός αυτοκρατορικός αρχιμουσικός δηλητηριάζει από ζήλεια τον νεαρό Βόλφγκανγκ αλλά και ο Μότσαρτ ήθελε αυτό το τραγικό τέλος του. Ο φόβος του θανάτου πάει περίπατο, ενώ πρώτο τραπέζι πίστα παίζει ο φθόνος.
Στην πραγματικότητα, πέρα από το πως αξιοποιεί ένας καλλιτέχνης, ένας δημιουργός το ”δίδυμο Μότσαρτ-Σαλιέρι”, το τραγικό πρόσωπο είναι ο Ιταλός, όχι ο μεγαλοφυής Αυστριακός συνθέτης. Θρησκόληπτος, νομοταγής, αφοσιωμένος στην τέχνη ο Σαλιέρι δεν δέχεται – και αποτρελαίνεται – επειδή ο Θεός δεν χάρισε το ταλέντο στον ίδιον, αλλά στον αλητάμπουρα Μότσαρτ.
Πράγματι ο Μότσαρτ ήταν τσογλανόπαιδο. Γεννήθηκε Ιανουάριο του 1756 και πέθανε το 1791, σα σήμερα 5 Δεκεμβρίου.
Διαβαστε ακομα: