ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ
Μεταφράζω Walt Whitman:
«Σκέπτομαι: θα μπορούσα να πάω να ζω με τα ζώα, είναι τόσο ήρεμα και κλεισμένα στον εαυτό τους,
Στέκομαι και τα παρατηρώ ώρες κι ώρες,
Δεν ιδρώνουν ούτε παραπονιούνται για την κατάστασή τους,
Δεν μένουν ξύπνια την νύχτα, να κλαίνε για τις αμαρτίες τους,
Δεν με κάνουν να αηδιάζω συζητώντας το καθήκον τους απέναντι στο Θεό,
Κανένα δεν είναι δυσαρεστημένο, κανένα δεν τρελαίνεται με την μανία της ιδιοκτησίας,
Κανένα δεν γονατίζει μπροστά στο άλλο, ούτε στους προγόνους του που έζησαν πριν χιλιάδες χρόνια…».
Πόσο τον νιώθω τον Whitman… Πόσο σέβομαι τα ζώα, αυτά τα αθώα όντα που ταΐζουν, ντύνουν, μετακινούν, συνοδεύουν, τον άνθρωπο για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Και κυρίως αυτά που ζούνε μαζί μας, τα ζώα συντροφιάς. Που μας κοιτάνε με καθαρό βλέμμα και τίμια ματιά.
Προσοχή: Κανένα ζώο δεν θα σε προδώσει ποτέ. Σύντροφοι για μία ζωή – την πιο σύντομη, την δική τους.
Κι εμείς; Αν ανήκουμε σε αυτή την μειοψηφία που ονομάζονται ζωόφιλοι ή (λανθασμένα) φιλόζωοι (όλοι αγαπούν την ζωή) τότε τα γνωρίζουμε σωστά, τα φροντίζουμε και τα αγαπάμε. Αλλά πολλοί τα εκμεταλλεύονται όσο τα χρειάζονται και μετά τα παρατάνε. Παίρνουν ένα γατάκι ή ένα κουτάβι για το παιδάκι τους και μόλις μεγαλώσει το διώχνουν. Αφήνουν τα γέρικα γαϊδουράκια να πεθάνουν της πείνας, δεμένα σε ένα ξερό χωράφι. Διώχνουν τα σκυλιά με κλωτσιές ή τα παρατάνε κάπου μακριά, ώστε να μην μπορούν να γυρίσουν στο σπίτι τους. Για να μην μιλήσουμε για τους βασανιστές και τους σαδιστές… άρρωστους ανθρώπους που βγάζουν την εσωτερική τους κόλαση σε αθώα και ανύποπτα πλάσματα.
Υπάρχει μία εκπομπή στην ΕΡΤ2 που την παρακολουθώ από την αρχή με φανατική προσήλωση κάθε Κυριακή στις 7 το απόγευμα.. Τίτλος: «Πλάνα με ουρά» υπεύθυνη η δημοσιογράφος Τασούλα Επτακοίλη. Την περασμένη Κυριακή βρισκόταν στην Ξάνθη όπου μία δυναμική και ευαίσθητη γυναίκα έχει δημιουργήσει από το τίποτα μία στέγη για αδέσποτα σκυλιά. Ονομάζεται Άννα-Μαρία Ζαφειριάδου και με εντυπωσίασε με την ευφυΐα και το πείσμα της.
Υποτίθεται ότι το πρόβλημα των αδέσποτων ζώων είναι στην αρμοδιότητα της Δημοτικής Αρχής. Στην Ξάνθη η Δημοτική Αρχή δεν έχει καθόλου ασχοληθεί με το θέμα, αγνοεί παντελώς την προσπάθεια της κυρίας Ζαφειριάδου, ο δε δήμαρχος ούτε καν απαντάει στα υπομνήματά της.
(Με διαβάζει η Περιφέρεια;) Η στέγη των αστέγων ονομάζεται: «Τα αδεσποτούλια της Ξάνθης» και καταλαμβάνει ένα χωράφι που έθεσε στην διάθεσή της ένας φιλόζωος αγρότης. Οι ιστορίες των διαφόρων σκυλιών που μας αφηγήθηκε η δημιουργός αυτού του ασύλου ήταν τόσο συγκινητικές, που καταναλώσαμε ένα κουτί χαρτομάντηλα.
Είναι γνωστό σε πολλούς ότι είμαι γατόφιλος (άλλωστε «Το Βιβλίο των Γάτων» έχει ανατυπωθεί πολλές φορές) αλλά πρέπει να πω πως η αθωότητα στο βλέμμα των σκύλων με παραλύει κυριολεκτικά. Οι γάτες έχουν πολλές χάρες αλλά όχι αυτή την καθαρότητα στο βλέμμα.
Η κυρία Ζαφειριάδου έχει και άλλα σχέδια – ας ελπίσουμε πως θα μπορέσει να τα πραγματοποιήσει. Ας ελπίσουμε επίσης πως ο Δήμαρχος της Ξάνθης και όλη η Δημοτική αρχή θα ξυπνήσουν κάποτε από τον νήδυμον ύπνο τους. (Υπάρχει ελπίς; Πήρα ένα μήνυμα ενώ τελείωνα το κείμενο. Φαίνεται πως έκανε την καλή δουλειά της η τηλεόραση).
Σκέπτομαι: κρίμα στην πολύμηνη και πολυπληθή διαβούλευση, στις αντιπαραθέσεις για την στείρωση ή μη στείρωση, για τα τσιπάκια, τις ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης, την εκπαίδευση στην υπευθυνότητα… κλπ. κλπ. Τελικά, μόνον η ατομική πρωτοβουλία μας σώζει σε αυτό τον τόπο…
ΠΗΓΗ: doncat.blogspot.com
Διαβαστε ακομα: