Ξανάρθε άλλη μία 28η Οκτωβρίου και αυτά που έχουμε να πούμε δεν αλλάζουν. Δεν παύει να είναι μία θλιβερή επέτειος. «Γιορτάζουμε» την εμπλοκή μας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μία φάση παραφροσύνης που το ανθρώπινο ον δεν είχε γνωρίσει όμοια της ως τότε. Ξεβρακώσαμε την οπερέττα του ιταλικού φασισμού, που σήμερα η Ιστορία δέχεται ότι αποτέλεσε μία από τις πιο ασυγχώρητες φαρσοκωμωδίες όλων των εποχών. 

Το θέμα είναι ότι στο όνομα απίστευτων ηλιθιοτήτων θυσιάστηκαν ανθρώπινα πλάσματα και εκχύθηκε πολύς πόνος. Και ο πόνος είναι το απόλυτο και αρχέτυπο κακό. Η στάση απέναντι στον πόνο ορίζει το βαθμό της ανθρωπιάς μας.

Εμείς πολεμήσαμε καλά και τιμήσαμε τη σημαία μας. Αυτό μας περιποιεί τιμή και αποτελεί μία ηθική ικανοποίηση. Ό,τι άλλο επακολούθησε και συνδέθηκε άμεσα ή έμμεσα με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τον οποίο άλλοι πονηροί, όπως π.χ. οι Τούρκοι και οι Ισπανοί, έμειναν απέξω, είναι μία ελληνική τραγωδία.