Ο κομουνιστής δεν σταματάει να είναι και να νοιώθει κομουνιστής επειδή στο όνομα της ιδεολογίας του διεπράχθησαν κάποια από τα απεχθέστερα ανθρώπινα εγκλήματα. Για τον αγνό, όχι κομματικό κομουνιστή ήταν, είναι και θα είναι πάντα και στους αιώνες των αιώνων ο κομουνισμός το μόνο έσχατο καταφύγιο του ανθρώπου προκειμένου να γνωρίσει κοινωνική ευτυχία και οικονομική σωτηρία.
Ιδεολογία είναι και το άλλο, αυτό που λέγεται φασισμός, ναζισμός. ολοκληρωτισμός. Έτσι αισθάνεται ο πιστός του, ότι είναι ιδεολόγος. Ότι υπηρετεί ιδεολογία. Πιστεύει κι αυτός σε μία ιδέα που θα κάνει καλύτερο τον κόσμο, σύμφωνα με τους δικούς του οραματισμούς. Όπως, λοιπόν, δεν κωλώνει από την κτηνωδία των κομουνιστικών καθεστώτων ο ιδεολόγος κομουνιστής, έτσι και ο ιδεολόγος ναζιστής αδιαφορεί ψυχρά για όσα καταλογίζει η Ιστορία στον Χίτλερ.
Ρίχνουμε κάποιες πενιές με την ευκαιρία της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Λοιπόν. Ούτε στον χριστιανό κλονίζεται η πίστη του επειδή επιφανή καθάρματα της Ιστορίας, γεννημένοι εγκληματίες, άλλοι με ράσο, άλλοι χωρίς να είναι αξιωματούχοι της εκκλησίας, περισσότερο για να εδραιώσουν την προσωπική τους εξουσία, χρησιμοποίησαν τον Χριστό και έβαψαν στο αίμα το δόγμα.
Ο φασισμός δεν πεθαίνει. Επειδή έχει πιστούς ιδεολόγους. Αμετακίνητους.
Διαβαστε ακομα: