Ανεβαίνει, είναι στα επάνω του κι είναι επόμενο να προκαλεί το ενδιαφέρον. Μέχρι που θα το πάει, πόσο υψηλά ακόμα η μετοχή στο χρηματιστήριο, η θεατρική παράσταση που έφτασε τις 300 πχ. ξεπέρασε τις 400 φορές, η θεαματικότητα του τάδε σήριαλ, το ποσοστό του δείνα κόμματος στα γκάλοπ.
Το ίδιο κι όταν η πτώση της μετοχής ή μιας ομάδας στη βαθμολογία του πρωταθλήματος. Κι αυτό το γεγονός, η διαρκής πτώση, είναι αντικείμενο συζήτησης. Για παράδειγμα το κανάλι του Ιβάν Σαββίδη, το Open. Το έχει πάρει η κατηφόρα. Μέχρι πόσο ακόμα θα κατρακυλήσει;
Δεν είναι εύκολο να αλλάξουν τα κόζα. Και να θέλει ο ιδιοκτήτης να φέρει βόλτα την κατάσταση. Κάθε τι κάνει τον κύκλο του. Προς τα επάνω ή προς τα κάτω. Και να θέλει, λοιπόν, το αφεντικό να βάλει φρένο, να τουμπάρει το πράμα, δεν εξαρτάται απ’ αυτόν όταν μιλάει η δυναμική των πραγμάτων.
Στην περίπτωση του Open, το κανάλι έχει σηκώσει τα χέρια. Φανερό ότι έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα του. Όλο και το μικραίνουν οι θεαματικότητες. Πιο κάτω και από τα κρατικά κανάλια. Αδιαφορία; Μήπως μια άλφα σκοπιμότητα από πλευράς Σαββίδη;
Διαβαστε ακομα: