Είναι παιχνίδι που δεν το ξεχνάνε οι παλιοσειρές. Εποχή που η μεταπολεμική Ελλάδα είχε αρχίσει και δεν σταματούσε να κάνει βήματα σε δρόμους άγνωστους και μονοπάτια που δεν είχε ξαναπερπατήσει. Σ’ όλα τα πλάνα, της κοινωνίας, της οικονομίας, της κομματικής πολιτικής. Μια καινούργια Ελλάδα βίωναν όλοι, κάθε πενταετία, ίσως και τριετία.
Το 1969, σα σήμερα 15 Οκτωβρίου, στο Καυταντζόγλειο της Θεσσαλονίκης, μπροστά σε 50.000 κόσμο, η εθνική αντιμετώπισε την Ελβετία, για τα προκριματικά του μουντιάλ. Να, μια ακόμα πρωτιά. Η εθνική ομάδα διεκδικούσε για πρώτη φορά θέση στα τελικά του παγκοσμίου κυπέλλου- έτσι λέγαμε τότε το μουντιάλ. Τελικά, την πρόκριση στον όμιλο πήρε η Ρουμανία, παρ’ ό,τι δεν κατάφερε στο τελευταίο ματς να μας κερδίσει (1-1) στο Βουκουρέστι. κι αυτή πήγε το 1970, στο Μεξικό.
Εκείνος ο αγώνας Ελλάδος- Ελβετίας 4-1 ήταν ο πρώτος που μεταδόθηκε ζωντανά από την τηλεόραση, την κρατική, δεν υπήρχε ιδιωτική. Στο μικρόφωνο, ποιος άλλος, ο Γιάννης Διακογιάννης, τότε 40χρονος.
Η ελληνική ομάδα έκανε το 4-0 με Κούδα 32, Μποτίνο 39 και 49, και Σιδέρη 42. Οι Ελβετοί μείωσαν στο 77. Στη φώτο (πάνω) από αριστερά Σπυρίδων, Οικονομόπουλος, Καμάρας, Γκαϊτατζής, Χάιτας, Σταθόπουλος και (κάτω) Κούδας, Σιδέρης, Δομάζος, Παπαϊώννου, Μποτίνος. Και οι ένδεκα είναι στη ζωή.
Σε λιγότερο από δυο χρόνια, Ιούνιο του 1971, ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης. Μνήμες αλησμόνητες.
Διαβαστε ακομα: