Μαυρίζει η ψυχή σου. Αντικρύζεις το βουνό και σε πλακώνει η μαυρίλα του απ’ άκρη σ’ άκρη. Σου θυμίζει το πέρασμα την φωτιάς, της αληθινής κόλασης. Που χωρίς αντίσταση τσάκισε κάθε πράσινο συναντούσε στο διάβα της. Θεά η φύση, θεά και η φωτιά και μοιάζει θεϊκό το συναπάντημα τους. Μέγα παραμύθι αυτό που στολίζουν τη μυθολογία, ότι οι θεοί ερωτεύονται και από την καψούρα τους συμπεριφέρονται όπως οι άνθρωποι…

Δεν υπάρχει έρωτας στον θεό. Μόνο θυμός και καταστροφή. Της πλάκας είναι ο ο θεός αν δεν έχει εξουσία ζωής και θανάτου, και δεν την επιδεικνύει με την πρώτη αφορμή. 

Πέρασα από την εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας και τρόμαξα με το θέαμα προς την πλευρά της Ιπποκράτειας Πολιτείας. Μηδέν δένδρο. Μηδέν πράσινο. Ένας, δυο, τρεις λόφοι στη σειρά πυρόπληκτοι. Τι πρόκειται να συμβεί αν βρέξει. Αν ανοίξουν οι ουρανοί, όχι τίποτα ψιλόβροχα. Θα πλημμυρίσει ο ντουνιάς. Οι ελπίδες στους θάμνους. Στα πουρνάρια εκείνα που είναι σκληροτράχηλα, με ρίζες χωμένες βαθειά στη γη, και δεν τα πιάνει το μάτι σου. 

Μάλιστα, κύριε. Τα πουρνάρια, αυτό το τεράστιο δώρο που έχει χαριστεί στη Μεσόγειο, θα κρατήσει το χώμα. Και θα το προστατεύσει από τη διάβρωση. Το πουρνάρι είναι ο φύλακας άγγελος της γης.Και ξαναζωντανεύει, ξαναβλαστάνει μετά την πυρκαγιά.