Το δημοψήφισμα είναι απάτη καραμπινάτη. Το κάθε δημοψήφισμα. Η στην πραγματικότητα μαϊμού απόφαση του… λαού για τούτο και για κείνο. Υπ’ όψιν, για να ξέρουμε τι λέμε, το δημοψήφισμα δεν το αποφασίζει κανένας λαός. Το αφεντικό, ο εκάστοτε κυβερνήτης της χώρας, για να κάνει αυτό που γουστάρει, για να νομιμοποιήσει την παρανομία του και μαζί να πουλήσει το παραμύθι της δημοκρατίας, τραβάει ένα… δημοψήφισμα.
Κι αυτό που βγαίνει από την κάλπη είναι αυτό ακριβώς που θέλει εκείνος που έβαλε την Ελλάδα στην ταλαιπωρία του δημοψηφίσματος. Το οποίο, για να μη ξεχνιόμαστε, γίνεται με τη συνενοχή των κομμάτων, αν υπάρχουν τέτοια στην πιάτσα. Κι αν δεν υπάρχουν πάλι τσιμπάνε στο κόλπο, άρα έχουν ευθύνη στην απάτη του δημοψηφίσματος.
Έκανε δημοψήφισμα ο Τσίπρας και όλα τα κόμματα, κανονικοί συνεργοί της κοροϊδίας, της παρωδίας, τα έχωναν μετά στον… συριζαίο. Έτσι καθάρισαν πάλι από κάθε πολιτική ευθύνη στην καραξεφτύλα του δημοψηφίσματος. ”Ο Τσίπρας φταίει, όχι εμείς”. Κι αυτό συνεχίζουν να το λένε δημοκρατία, όταν ΕΝΑΣ άνθρωπος, μονάχα ένας κάνει ό,τι τον βολεύει.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος το 1968, σα σήμερα 29 Σεπτεμβρίου έκανε… δημοψήφισμα. Γιατί μόνο οι δημοκρατικοί και εκλεγμένοι να κάνουν για τις δικές τους σκοπιμότητες δημοψήφισμα; Και τι επεδίωκε το νούμερο, ο ελάτε να γελάσουμε Παπαδόπουλος με το δημοψήφισμα; Να νομιμοποιήσει την ”επανάσταση” του 1967. Την προδοσία του να βγάλει τα τανκ από τα στρατόπεδα.
Γέμισε η Ελλάδα με αφίσες του ΝΑΙ, η καμπάνια δεν περιορίστηκε στις ρεκλάμες σ’ όλα τα ΜΜΕ. Στο δημοψήφισμα του 1968 ψήφισαν 5.048.909, το 77% των εγγεγραμμένων. Το ΝΑΙ έπιασε 93,21%. Δικαίωμα ψήφου δεν είχαν οι εκτοπισμένοι αριστεροί.
Η χούντα έκανε και δεύτερο δημοψήφισμα. Γιατί, όχι; Τον Ιούλιο του 1973, για να αποφασιστεί από τον λαό η κατάργηση της μοναρχίας, που είχε ήδη καταργήσει η δικτατορία.
Διαβαστε ακομα: