Γι’ αυτό υπάρχουν τα κόμματα. Να κάνουν νούμερα στη σκηνή του θεάτρου, κωμικά σκετς που δεν προκαλούν γέλιο. Ξέρεις, είναι προσωπική τραγωδία στον ηθοποιό να πει το καλαμπούρι και να μην ακούσει χαχανητά και ενθουσιασμό στην πλατεία. Να παγώσει ο κόσμος στο θέατρο, αντί να γελάσει με το αστείο επί σκηνής. Είναι να τον λυπάσαι τον θεατρίνο, χάνει τα λόγια του, μπερδεύεται, μπερδεύει και τον άλλον ηθοποιό που συμμετέχει στο έργο.
”Αν θα με ψηφίσουν οι σύντροφοι στο κόμμα υπόσχομαι να το ξαναβαπτίσω ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα πρέπει να πάρει πίσω το ιστορικό του όνομα”. Αυτά από τον υποψήφιο πρόεδρο του Κιναλ Ανδρέα Λοβέρδο (1956).
Του Λοβέρδου βγήκε και πολύ πασοκτζήδικα η πρόεδρος Φώφη Γεννηματά (1964). Και τι είπε η μεγαλοκοπέλλα; Ότι το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ (!), το ΠΑΣΟΚ αποτελεί τη ψυχή του Κινάλ. Πλάκα; Όχι, βέβαια. Σοβαρά παίζουν τον προεκλογικό τους αγώνα Φώφη και Λοβέρδος. Όπως σοβαρά κάνουν οι πολιτικοί κάθε αγώνα για τον λαό, την παιδεία, την αγροτιά, τη νεολαία, τα γηρατειά κλπ κλπ.