Τον έστησαν στον τοίχο όλοι με τον Σεραφείμ, τον μητροπολίτη Πειραιώς, επειδή είπε αυτά που είπε για τον τεράστιο Μίκη Θεοδωράκη. Κακώς. Κάκιστα. Ο μητροπολίτης βέβαια είναι ένα τίποτα, ούτε καν νάνος αν τον συγκρίνει κανείς με τον μεγάλο Έλληνα, αλλά όσα αρνητικά χρεώνει στο συνθέτη είναι πολύ σωστά, από την πλευρά του.
Ο Μίκης είναι καλλιτέχνης, και πολιτικός και λαϊκός αγωνιστής. Σύμφωνοι. Και ο Σεραφείμ είναι χριστιανός. Μην το ξεχνάμε αυτό. Υπ’ όψιν ο μητροπολίτης δεν εκφράζει προσωπικές θέσεις, αλλά την πίστη του. Τη θρησκευτική πίστη του. Και μιλάει εξ ονόματος του Θεού. Λέει αυτά που θα έλεγε ο Ύψιστος, και δεν έχουν τα κότσια να αρθρώσουν άλλοι παπάδες.
Λέει ο Σεραφείμ ότι ο Θεοδωράκης μελοποίησε έργα μαρξιστών ποιητών. Ο Μαρξ ήταν κομουνιστής, δηλαδή άθεος. Πως, λοιπόν, να το παραμερίσει αυτό ο σωστός και ενάρετος χριστιανός;
Λέει ο Σεραφείμ πως τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη είναι νεοπαγανιστικά, της νέας εποχής. Τι σχέση έχει η χριστιανοσύνη, η αιώνια και διαχρονική, με τον παγανισμό και την ειδωλολατρεία των αρχαίων θρησκειών. Θα κατακριθεί ο Σεραφείμ όταν ομιλεί στο όνομα της αληθούς θρησκείας; Στη φώτο ο Μίκης με τον Ελύτη και ανάμεσα τους ο κομουνίσταρος ποιητής Γιάννης Ρίτσος.
Δικαίωμα του καθένα είναι να πιστεύει ό,τι γουστάρει. Να μην πιστεύει τίποτα. Ο Σεραφείμ σ’ ένα ελέγχεται. Έχει τα άντερα να κρίνει τον Θεοδωράκη, όμως όχι και τους παραμύθι φούρναρης χριστιανούς. Όλους αυτούς που πήγαν στο λαϊκό προσκύνημα του συνθέτη.
Διαβαστε ακομα: