Είμαστε ερωτευμένοι. Είμαστε αγαπημένοι. Έχω βρει τον άνθρωπό μου. Τέτοια με τη σέσουλα. Τα διαβάζει για μήνες, για χρόνια πολλά η κομμώτρια, η πωλήτρια του σουπερμάρκετ, η φοιτήτρια, η κυρία που δουλεύει σε τράπεζα, σε κάποια επιχείρηση. Για χρόνια τα διαβάζουν διότι όχι μόνο ένας και δυο, αλλά παίζουν την ίδια κασέτα όσοι βγάζουν στη φόρα τα ερωτικά τους και τα σεξουαλικά τους.

Αυτός που παίρνει στα σοβαρά όλα τα μέλια και τα σάλια, ένα θα σκεφθεί. Ζω σ’ άλλον κόσμο. Δεν έχω καμία σχέση με την κοινωνία της showbiz.

Παντρεύτηκε μια πρώην μοντέλα, δεύτερος γάμος της, και είπε ”Τώρα έχω άντρα σύντροφο.

Στον προηγούμενο γάμο μου δεν είχα σύντροφο”.

Να, μια κουβέντα που προσφέρεται για συζήτηση. Η γυναίκα που έχει απαιτήσεις από τον σύζυγο της, να είναι αληθινός σύντροφος, τι κάνει εκείνη γι’ αυτό; Κάτι πρέπει να κάνει. Για να της δώσουν πρέπει κι εκείνη να δώσει. Αν είσαι αραχτή ή, ασχολείσαι λίγο με τον άλλον, τότε η συντροφικότητα πάει περίπατο. 

Ζευγάρι που δεν ενδιαφέρεται για κρατάει υψηλά τον πήχυ της επικοινωνίας, του ρομαντικού κλίματος, δεν έχει πρόβλημα. Και είναι άδικο να είναι στο παράπονο ο ένας από τους δυο. Το πρόβλημα γεννιέται όταν ο ένας δίνει και δεν παίρνει τίποτα από τον άλλον. Όταν ο ένας παίρνει από τον άλλον και δεν δίνει μια. Καθόλου ωραίο, καταστροφικό στη συντροφική σχέση, όταν μόνον η γυναίκα ή μόνον ο άνδρας δίνει περισσότερα απ’ όσα παίρνει.

Ύστερα είναι αυτό που λένε ”κατανόηση”. Ένας άνδρας π.χ. λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει αυτή κι όχι μια άλλη συμπεριφορά. Συμπεριφέρεται με τρόπο που – κακώς- δεν ικανοποιεί την σύζυγο του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την αγαπάει, ούτε ότι επιδιώκει να πέσει σε ναυάγιο ο γάμος του. Το λάθος είναι η κυρία να ζητάει συμπεριφορά που δεν εκφράζει το χαραχτήρα του άνδρα ή περισσότερα απ’ όσα ο άλλος μπορεί να της δώσει. 

Όσο αφορά το σεξ. Η συντροφικότητα λειτουργεί και με λίγα χάδια, και με λίγα τρυφερά λόγια, και με λίγες συνουσίες.