Γιατί να μ’ ενδιαφέρει τι λέει και τι δεν λέει η κόρη του Μίκη Θεοδωράκη. Άλλο πάλι κι΄αυτό. Πέθανε ο τεράστιος και γέμισε ο τόπος με το τι λέει η κόρη και ο εγγονός και δεν ξέρω ποιος άλλος συγγενής στενός κι αγαπημένος.
Με την πρώτη νότα από τη μουσική του που πέρασε στο αίμα μου γνώρισα τον τεράστιο. Θεούς κι αγγέλους έγραψε, κι όταν με πλησιάζει η αύρα της δημιουργίας του απογειώνομαι. Το τελευταίο που μ’ απασχολεί είναι ποιος είναι φίλος του, γιος του, παραγιος του, γείτονας και ό,τι άλλο που δεν θα μείνει όπως η μουσική του.
Τίποτα δεν προσθέτουν, τίποτα δεν αφαιρούν όσα λένε, όσα δεν λένε οι περί αυτόν. Μέσα στο… πρόγραμμα ήταν κι αυτά θα σκεφτεί κανείς, μετά το θάνατο του. Δύσκολο να τα αποφύγουμε. Ευτυχώς όλα αυτα δεν θα τα πάρει μαζί της η Ιστορία. Εκτός κι αν δεν έχουν αντιληφθεί κάποιοι ότι ο Μίκης είναι πρόσωπο ιστορικό. Ο ανθός της μεταπολεμικής Ιστορίας της Ελλάδος.
Διαβαστε ακομα: